Monsieur Hire (Mister hire)

Patrice Leconte was tot voor enige tijd bekend als maker van studiokomedies, en niet bepaald de beste. Maar met 'Tandem' ontpopte deze filmmaker zich tot een regisseur met een eigen stem en een eigen stijl en de film bezorgde hem al vlug een betere reputatie. Vandaar dat zijn nieuwste, 'Monsieur Hire', dit jaar te vinden was in het competitiepakket van het Festival van Cannes, waar hij in de prijzen viel: Michel Blanc werd gelauwerd voor zijn knappe vertolking. 'Monsieur Hire' staat ver van de wat goedkope komedies die Leconte lang geleden draaide: het is een sombere film over twee mensen die door de omstandigheden met elkaar te maken krijgen. Monsieur Hire is een schuwe, teruggetrokken man van moeilijk te schatten leeftijd die al jaren op een bescheiden appartementje woont. Hij heeft weinig contact met de buitenwereld - de mensen houden niet van hem en hij houdt ook niet van de mensen. Recht tegenover hem woont Alice, een ongeveer twintigjarige dienster in een tearoom in de buurt.
Monsieur Hire observeert haar al een hele tijd, en op zekere dag ziet hij iets dat hij niet had mogen zien, en het werpt zijn leven in de war. Leconte werd tot deze film geïnspireerd door Duviviers klassieker 'Panigue'. En toen hij nadien Georges Simenons 'Les Fiançailles' de Monsieur Hire las besloot hij het onderwerp helemaal anders aan te pakken dan zijn beroemde voorganger. Legde Duvivier het accent op de sociale signatuur van de personages (de zakenman en de serveuse), dan gaat Leconte meer in op de sensualiteit van het gegeven: hij vervangt klassenverschillen door seksuele aantrekking. Met de keuze van Michel Blanc voor de rol schoot Leconte een voltreffer: de kwetsbare, schuwe maar gedreven figuur ademt een soort bezetenheid uit die hem perfect waarachtig maakt. Visueel bleef Leconte trouw aan zijn voorbeeld: zijn film legt het accent op donkere tinten en schaduwen. Signaleren we nog de muziek van Greenaway-componist Michael Nyman. (vrij naar persmap)