Nakta(dul) (Camel(s))

Kamelen. ‘Zelfs in de woestijn, waar de lucht droog is en de zon brandt, waar de nacht extreem koud is, waar altijd een zandstorm waait en waar geen plant wil groeien, zelfs daar overleven zij. En het schijnt dat hun ogen altijd vochtig zijn.’
Een man en een vrouw ontmoeten elkaar. Ze hebben allebei een gezin, maar voelen toch de noodzaak om samen te vertrekken. Ze rijden naar een hotel aan zee. Pas onderweg vraagt de man aan de vrouw hoe ze heet. Ze blijken veel gemeen te hebben, hun vaders waren onderwijzers, ze zijn allebei aan de kust opgegroeid en het is hen geen van beiden gelukt geneeskunde te studeren. Maar deze overeenkomsten zijn niet de oorzaak van hun gezamenlijke vlucht. De werkelijke reden is dat ze uitgeput zijn.
Camel(s) speelt zich af in een hotel. Geen hotelkamer waar gehijg klinkt door de dunne muren, maar waar onderdrukte menselijke emoties met een zucht ontsnappen. (Catalogus International Film Festival Rotterdam, 2002)