No Nukes

Rock tegen kernenergie !? De driedubbele schijf zal de Amerikaanse rockfans voldoende bekend zijn, maar de film bleef over de plas hangen. Begrijpelijk: de enige concertfilm die ooit kommercieel scherven maakte was WOODSTOCK. Het was ook de eerste "rockconcertfilm", wanneer we natuurlijk het pionierswerk van DA Pennebaker vergeten. De US-business verwachtte van Scorsese's THE LAST WALTZ enorm veel. Maar ook de kombinatie Band-Dylan-boy-nervous mislukte bij het publiek. Sindsdien zijn de concertfilms en de muziekfilm in het algemeen verboden terrein voor de Belgische eksploitant in het bijzonder. Straks wordt aan dat slechte imago wel gesleuteld met Ashby's verslag over de Stonestoernee in de States van vorig jaar. Eén van de redenen om NO NUKES niet bepaald een gulden distributieweg te effenen is natuurlijk zijn politieke impakt. De informatie over (anti-)kernenergie in NO NUKES is niet zo diepgaand en Zeker wie bvb. een PAUL JACOBS AND THE NUCLEAR GANG recentelijk zag, zal grommen en beweren dat NO NUKES een oppervlakkige film is. Maar kom. NO NUKES was enkel de verklaring van een groep muzikanten, rockers (vnl. uit de hippiejaren) dat ze tegen atoomenergie zijn. En ze zongen er een lied over. Ze stichtten "the muse" (musicians united for safe energy), brachten op 4 dagen tijd 450.000 enthousiaste (see the movie) fans op de been, rockten en balladeerden dat het een lust was en lieten de winst aan de kleine, over de States talrijk als "paddestoelen" opgeschoten antiatoomverenigingen. Hun peetvader was Jackson Browne, de schriftgeleerde heette John Hall, twee vrienden die op hun beurt de vrienden optrommelden: Bonnie Raitt, The Doobie Brothers, James Taylor & Carly Simon, Poco, Tom Petty, Crosby, Stills & Nash en last but not least Bruce Springsteen. Van 19 tot 23 september dus, in 1979 leek het alsof Woodstock herleefde. En een trits gereputeerde filmmakers van "linkse" signatuur waren aanwezig om er ook een klank- en beeldverslag van te maken: Barbara "Harlan County USA" Koppie, Haskel Wexler, Julian Schlossberg, Danny Gold berg, Anthony Potenza. Een beroemd Belgisch openlucht rockkoncert-organizator liet zich in een hysterische bui ooit ontvallen dat "concertfilms" de kastratie van rock zijn. Moet u dan dringend eens Springsteens medley van Mitch Riders "Devil with the blue dress on - Good Golly Miss Molly/ Jenny Take a ride" uit NO NUKES zien en horen. Maar ook ballads in alle toonaarden zijn hier aan de orde: "Cry to me" van Tom Petty and the Heartbreakers, of" Angel trom Montgomery" van Bonnie Raitt. Om de klassiekers niet te vergeten: "Teach your children" en "Long time gone" van Crosby Stills & Nash. Of "Little Sister" van Ry Cooder. Of "Mockingbird" van James Taylor en Carly Simon. Of "Runaway" van Bonne Raitt.
Binnen dit kader mocht een versie van "The Times They Are A-Changin" (uitgevoerd door James Taylor, Carly Simon en The Doobie Bros) niet ontbreken. De Amerikanen blijven optimist tot in het graf. Vergeten we het fraais (zowel akoestisch als elektrisch) van de meester zelf niet. Jackson Browne voor "The crow on the cradle" (met Nash), "Before the Deluge" en "Stay" (met Bruce Springsteen). Geef toe: waar vindt U al dit fraais verzameld op één film. En we hadden het nog maar over de helft van wat U in NO NUKES kan verorberen. Vervolg op het scherm, uiteraard. (R.P.)