Notturno

Wenen 1823. Franz Schubert heeft bij een prostituee syfilis opgelopen en hij ligt in het ziekenhuis - of wat daar toen voor moest doorgaan. Zijn haar is uitgevallen en hij ziet er maar akelig uit. Van zijn vriend Schober, met wie hij samen vaker naar de hoertjes ging, krijgt hij een pruik. In het hospitaal leeft hij tussen allerhande figuren, de een al onguurder dan de andere. Na zijn ontslag is Franz diep ontmoedigd. Hij voelt zich veroordeeld, geïsoleerd en verlaten. Bij zijn vader moet hij zich niet meer laten zien. Zijn vrienden en kennissen van vroeger houden zich op een afstand. Het hoertje dat hem met die afschuwelijke ziekte heeft opgezadeld vraagt hem vergiffenis. Alleen zijn vriend Schober laat hem niet in de steek. Voorts wordt hij onafgebroken achternagezeten door Kajetan, een man die zwaar gehandicapt uit de Napoleontische Oorlog is gekomen. Schober neemt zijn vriend Franz mee naar een buitenverblijf van vrienden, waar hij als vanouds zorgt voor de pianomuziek waarop iedereen kan dansen. Hij wordt vriendelijk verwelkomd, maar iedereen houdt zich op een veilige afstand. Her en der ziet hij arglistige blikken en wordt hij gewaar dat er over hem gesproken wordt. Een zwaar onweer onderbreekt het feest. Franz en zijn vriend Schober keren naar Wenen terug. Daar bezegelen zij een hechte en onomkeerbare vriendschap. Fritz Lehners biografische film wordt gekenmerkt door een bijzonder traag en indringend ritme. Liefhebbers van een snel tempo dienen zich dus te onthouden. Maar net zoals in zijn Schoene Tage geeft Lehner blijk van een scherpe observatie en van een gave om uitsluitend via beelden innerlijke gemoedstoestanden over te dragen. Er wordt eigenlijk maar weinig gezegd in deze Notturno. We leren Schubert veeleer kennen door zijn gelaten uiterlijk, zijn schijnbaar doelloze omzwervingen, zijn stilte. Het is duidelijk dat het Lehner niet uitsluitend te doen was om een biografisch verhaal van deze merkwaardige componist.
De film valt op door een fel verzorgde visualiteit. De dekors , de rekwisieten en de kostuums werden bijzonder goed verzorgd. De sfeer van het negentiende eeuwse Wenen ademt in elk beeld. De traagheid van het leven toen vindt zijn weerklank in het ritme van de film. Fritz Lehner is een naam die we verder moeten volgen. (wp)