Play Me Something

De wachtzaal van de kleine luchthaven van Barra op de Hebriden. Een groep passagiers wacht op de aankomst van het vliegtuig dat hen naar Glasgow zal brengen. Een onderwijzeres strekt de benen, een kapster verteld uitgelaten dat zij werk heeft gevonden op het vasteland en een motorrijder vertelt dat hij alleen maar voor het weekend oversteekt om naar een voetbalwedstrijd te gaan kijken. En dan komt de plaatselijke electricien binnen, met paard en kar, om het televisietoestel in de wachtzaal te herstellen. Vervolgens komt een onbekende binnen - hij lijkt de electricien te kennen - en hij gaat bij de passagiers zitten. Hij begint verhalen te vertellen. Niet veel later zitten alle passagiers geboeid te luisteren.
Op een afgelegen hoeve buiten Venetië woonde een boer die Bruno heette. In Mestre, een kleine industriestad aan de andere kant van de baai van Venetië, woonde Marietta, die bij een apotheker werkte. Op een dag gaat Bruno naar Venetië met een groep mensen van het dorpskoor. Hij blijft echter niet bij de groep en gaat naar het eiland Giudecca, waar het communistische blad L'Unita een bijeenkomst houdt. Daar ontmoet hij Marietta en zij worden verliefd... Als het verhaal afgelopen is landt het vliegtuig. De passagiers maken zich klaar om aan boord te gaan. Bruno en Marietta verdwijnen. De twee vreemde vrienden gaan huns weegs langs de mosselbanken. De electricien neemt het toestel mee. Wanneer hij het op zijn kar zet zien we nog net de laatste beelden van Venetië...
Een mooie, ongewone film, deze Play me something. Het produkt van de samenwerking tussen twee 'vreemde eenden' in de 'filmbijt': auteur John Berger, een man met een grote reputatie, en kunsthistoricus-docent Neat. Zij zorgen ongetwijfeld voor het ongewone visuele karakter van deze film en voor de verrassend-ongewone vertelstijl. Het was Neat en Berger overigens meer om de vertelstijl zèlf te doen dan om het vertelde. (persdossier)