Riefenstahl

Meer dan vijftig jaar vocht de Duitse Leni Riefenstahl (1902-2003) als een getergde leeuwin om verlost te geraken van de nazipropagandasmet die aan haar filmisch en esthetisch baanbrekende documentaires Triumph des Willens en Olympia kleefde. Die gingen in haar ogen over schoonheid, arbeid en vrede. Niet over politiek. Onder meer Susan Sontag dacht daar anders over. Net zoals de documentarist Andres Veiel, die voor het oeverloos fascinerende Riefenstahl het persoonlijk archief (700 dozen!) van de beruchte filmmaakster doorploegde. Het leverde hem een schat aan soms onthutsende informatie op waaronder een brief vol lof aan Hitler, beschuldigingen van aanranding door propagandaminister Goebbels, cassante talkshow-optredens en dubieuze momenten wanneer ze denkt dat de interviewcamera's niet draaien. Het regent losjes citaten van en over haar, en uit alles blijkt dat Riefenstahl levenslang (en ferm) de regie in handen hield. Veiel suggereert leugenachtigheid, maar legt het eindoordeel toch bij de kijker.