Riff-Raff

Hoewel deze film zowat elke mogelijke sociale kwestie in anderhalf uur probeert te behandelen (werkloosheid, drugs, de situatie van de daklozen, de Noord-Zuid problemen in Engeland), én gefilmd is in de karakteristieke documentairestijl van Ken Loach, behoort Riff-Raff allesbehalve tot de vervelende categorie van filmpolemieken omtrent sociale problemen. Het is daarentegen een onderhoudend verhaal over het leven in de Londense periferie, een mengeling van humor en dramatiek, dat zijn boodschap op een intieme en subtiele manier overbrengt. Stevie, een werkloze Schot die net uit de gevangenis werd ontslagen, kan aan de slag op een Londense werf. Op een dag vindt hij een handtas. Hij gaat op zoek naar de eigenaar, en ontmoet op die manier Susan, een jonge zwerfster met zangambities. De twee beginnen een relatie, maar Susans zwakheid en onvermogen om haar verantwoordelijkheden onder ogen te zien, leiden bij haar tot druggebruik… Riff-Raff is een ontroerend portret over outsiders die trachten te overleven in de Thatcheriaanse maatschappij en die merken dat humor en ironie hun enige wapens tegen de wreedheid ervan zijn… (naar Screen Int. 15.03.91)