September Says

Met September Says kruipt Ariane Labed, de Franse actrice uit onder andere Alps en The Favourite van Yorgos Lanthimos, voor het eerst achter de camera. Haar regiedebuut is een intrigerende verfilming van Zussen, de bekroonde roman uit 2020 van de Britse schrijfster Daisy Johnson - weleens het duivelskind van Shirley Jackson en Stephen King genoemd. Hoewel de film als een klassiek horrorverhaal begint, met een duidelijke knipoog naar de iconische horror twins uit Stanley Kubricks The Shining (de Grady-zussen) ontvouwt zich al snel een veel complexer en emotioneel geladen verhaal.

De zussen September (Pascale Kann) en July (Mia Tharia) zijn namelijk niet zomaar een horrorfilmversie van tweelingzussen. Om te beginnen, het zijn géén tweelingzussen. September is tien maanden ouder dan July - hun namen verklappen het al. Maar hun band is wel bijna telepathisch, hun relatie intens en geladen met verborgen spanningen. Die nauwe verstrengeling zorgt voor een unheimliche sfeer die Labed mooi weet te vatten. Samen met cinematograaf Balthazar Lab, die de film vastlegde op 16mm en 35mm-film, capteert Labed de intieme innerlijke wereld van de zussen op een korrelige, bijna tastbare manier. Dit versterkt de surrealistische ondertoon van het mysterieuze verhaal, die enkel maar toeneemt wanneer de twee zussen door hun kunstzinnige moeder meegenomen worden naar een oud familiehuis. Op tijd en stond weerklinken er mysterieuze geluiden, de elektriciteit heeft een eigen wil en de lichten flikkeren er op eigen kracht. Doet het huis raar, of worden zijn inwoners gewoon stilaan gek? September, de oudste en dominantste van de twee probeert niet enkel controle te behouden over hun steeds gekker wordende situatie, maar ook over haar jongere, introverte zus July. Wanneer zij verliefd wordt, verschijnen er barstjes in hun bijzondere relatie waardoor er plots tekenen van trauma en rouw te zien zijn. September Says overstijgt het traditionele horrorgenre dus door slim met genreconventies te spelen en emotionele diepgang te zoeken op plekken waar je het niet meteen verwacht. Ariane Labed verkent zo knap de dunne lijn tussen realiteit en illusie, tussen droom en slapeloze nacht.