Skin

De verhaallijn in Skin, waarvoor Hende­rickx ook samen met Bob Goossens het scenario schreef, is eigenlijk heel summier. Chico (Hintjes), exponent van jongerenmarginaliteit, wordt opgeroepen voor zijn legerdienst. Hij probeert zich te laten afkeuren, krijgt in het militair hos­pitaal herrie en gaat met zijn lotgenoot, de even onwillige kandidaat-milicien, Max (Josse De Pauw) op de vlucht. Max en Stan, de vrienden van Chico 's vriendin, worden even later opgepakt door de po­litie. Chico trommelt een legertje spits­broeders op die op hun zware motoren in bloc naar de gevangenis rijden om hun vrienden te bevrijden . Daar stellen zij vast dat de politie Max op sterven na doodge­slagen heeft. Het wordt een afrekening, een slachtpartij waarbij aan weerszijden slachtoffers vallen. Waarna de Hells Angels weer vertrekken, een desolaat decor van vervallen pakhuizen en schroot 4-hopen in het troosteloze ochtenlicht achterlatend.

Gegeven deze summiere aard van het verhaal, en gegeven de al evenmin over­vloedige dialogen, moest Henderickx het meeste van wat hij kwijtwilde uitdrukken via suggestie. Via de sfeer van de prent, die onvermijdelijk een resultante is van de fotografie en van het decor. Een geheel complex van actuele maatschappelijke verhoudingen ligt stilzwijgend verscholen in de manier waarop de cineast de ene partij, een verloren generatie (van de economische crisis van de jaren zeventig­tachtig?) stelt tegenover de andere partij, het establishment dat vertegenwoordigd wordt door de legerofficier Kramer (Dirk De Batist) en de SS-achtige ordemacht van «commissaris» Willy (Frank Aenden­boom). Tussen beide partijen is geen contact of communicatie mogelijk tenzij in negatieve orde middels hard, wreedaardig en vaak bloederig geweld. Een sterke zwart-wit tekening natuurlijk (Henderickx wilde de prent eerst in zwartwit draaien) die echter een hopelijk toch iets minder extreme realiteit reflecteert. (Guido Meuleman in Het Volk, 22.01.1987)