Spencer

Sandringham, Kerstmis 1991. In het statige Britse landhuis is de eettafel klaargemaakt voor het feest met de koninklijke familie. Wanneer Diana, de prinses van Wales, op het domein arriveert, loopt ze er verslagen bij. Ze is op de hoogte van het overspel van haar prins Charles. Geruchten over affaires en een scheiding doen de ronde, maar alles wordt onder de mat geveegd voor de kerstfestiviteiten. Diana hoort het publieke spel van schone schijn en traditie mee te spelen, maar vanbinnen brokkelt haar façade af. Persoonlijk geniet ze meer van de tijd met haar zonen, William en Harry, en haar assistente Maggie, haar enige steun en toeverlaat.

Terwijl Diana de grenzen van het fatsoen begint op te zoeken, wordt haar doen en laten nauwlettend in de gaten gehouden door Major Gregory, het nieuwe hoofd van de hofhouding, die de taak heeft om de paparazzi op afstand te houden en de prinses strak aan de leiband te houden.

Net zoals in Jackie, een biopic over first lady Jackie Kennedy die in 2016 vertoond werd in de competitie van Film Fest Gent, toont de eigenzinnige Chileense cineast Pablo Larraín (El Club, Neruda) in Spencer een vrouwelijk icoon in de hoogste regionen van de macht. Naar goede gewoonte serveert hij geen conventionele Hollywoodbiopic of sentimentele verheerlijking van het Britse koningshuis. “Dit is het verhaal van een prinses die besluit geen koningin te worden, maar haar eigen identiteit op te bouwen. Het is een sprookje op zijn kop", legt Larraín uit.

Samen met de voor een Oscar genomineerde scenarist Steven Knight (Locke), weeft Larraín historische feiten, geruchten en fictie op ingenieuze wijze tot een complex portret van een moeder, echtgenote en vooral iconische vrouw over wie veel gezegd en geschreven, maar weinig geweten was. Larraín's duistere enscenering geeft de film een spookachtige glans. De score, door Radiohead-gitarist Jonny Greenwood, mengt op beklemmende wijze dissonante strijkers met pop en jazz.

Voormalig Twilight-idool Kristen Stewart is niets minder dan een revelatie. Ze slaagt erin het beeld van prinses Diana griezelig accuraat op te roepen, en tegelijk ook de kijker mee te trekken in het hoofd van een kwetsbare vrouw die probeert te ontsnappen uit de gevangenis van haar huwelijk.