Stop Making Sense

Waar maak je het nog mee dat mensen hun zwaar bevochten bioskoopstoel verlaten om in het gangpad een potje te gaan swingen?

Stop Making Sense is een registratie van een Talking Heads-concert dat door Jonathan Demme met acht camera's werd opgenomen en waarbij voor het eerst gebruik werd gemaakt van 24-sporen digitaal apparatuur voor de geluidsband. De werkelijk perfecte opname van de muziek hangt als een glimmende kerstbal boven het publiek en op de hevigste momenten lijkt het erop dat de sinussen van de speakers door het filmscherm zullen komen. Hard, maar zuiver en met de energie van een dieselelektrische trein. De toneelregie van zanger en leader David Byrne heeft een zodanige opbouw dat de film geen van de 88 minuten verslapt. Voor de gelegenheid van de te verfilmen optredens was de band versterkt met twee zwarte zangeressen, maar centrum van aandacht van de film is Mister Byrne zelve. Nu eens beweegt hij zich als een houtenklaas, dan weer als een late Guust om aan het eind van de film te verschijnen in een kostuum waarin nog het meest op een Michelinmannetje lijkt. De intensiteit van het live-optreden gaat meestal verloren in concertfilms, die dan ook meestal niet meer dan een document zijn, hoe indrukwekkend ook, zoals bv. The Last Waltz.
Stop Making Sense heeft dat bezwaar nauwelijks, en helemaal niet als de stoelen uit de bioskoop gesloopt worden.

(Festivalkrant Rotterdam, 1.2.1985)

Jonathan Demme (1944) komt uit de 'school' van Roger Corman, onder wiens vleugels hij in 1973 kon debuteren met Caged Heat, een exploitation-movie, en Crazy Mama (1975). In 1976 kwam Citizen's Band (over truckers) en in 1979 The Last Embrace, een thriller met Roy Scheider. Melvin and Howard (1982) werd zijn eerste grote voltreffer (zie Filmgebeuren 1982).