Street Corner Stories

WARRINGTON HUDLIN
Hij moet als één der eerste onafhankelijke Afro-Amerikaanse kineasten (red.) beschouwd worden. Zijn eerste film BLACK AT YALE (50’) dateert uit '74, met als ondertitel A FILM DIARY - een dagboek - interviewfilm met een aantal sterk geëngageerde zwarte studenten. In '77 komt dan STREET CORNER STORIES en in '80 de kortfilm CAPOEIRA OF BRASIL, alsook een videoproduktie voor het niet-commerciële TV-net WNET in New-York. Warrington Hudlin is stichter en co-directeur van het "Black American Filmmakers Foundation". Het is een culturele organisatie met als doel het film- en videowerk van de zwarte amerikaanse gemeenschap te verspreiden en te ondersteunen.

"Het belangrijkste wat ik en andere zwarte filmmakers de komende jaren willen verwezenlijken is het overzetten naar film van de eigen zwarte volkskultuur en vooraf haar verhaalstijlen. We zeggen: dat zijn precies de literaire tradities in de zwarte volkskultuuren die willen we gebruiken als de verhalende basis voor onze films. Dat betekent ten eerste dat we iets heel nieuws willen doen, omdat het de eerste keer is dat het idioom van onze volkskultuur en het idioom van de filmmaker bij elkaar gebracht worden en ten tweede betekent het, dat we er een groot publiek mee kunnen bereiken omdat de mensen zich kunnen identificeren met wat ze zien. We beschouwen ons zelf dan ook niet echt als "auteur-filmers” ook al hebben we zelf het skript geschreven, maar we halen onze onderwerpen en stijl uit ons eigen volks verleden, we zijn verhalenvertellers uit de grote traditie van de zwart-Amerikaanse volkskultuur."

"Het centrale thema van STREET CORNER STORIES is de blues. De blues is niet alleen een muzikale stijl en stroming. Het is een integraal deel van de levenshouding in de Amerikaanse zwarte bevolking en daardoor terug te vinden in alle kultuuruitingen, vooral ook in het vertellen van verhalen. De blues is de hardheid, de veerkracht, de wil om slechte tijden, rampspoed, ongeluk te weerstaan, er naar te kijken, het vast te pakken, en dan er om te lachen en het weg te doen." Aldus Warrington Hudlin, maker van STREET CORNER STORIES, een cinemavérité dokumentaire over een aantal zwarte arbeiders in New Haven (Conn.), die elkaar elke morgen tussen 5 en 8 uur treffen in een coffeeshop, voor ze naar het werk gaan. Ze staan er te praten en met elkaar te lollen en hebben die blueskwaliteit die hierboven is beschreven. We horen ze vertellen over hun vrouw, moeilijkheden met de politie, met geld, eigenlijk alle problemen die dagelijks onder ogen moeten gezien worden. Bitterheid, vijandigheid, berusting en opstandigheid, alle komen aan bod en krijgen hun omzetting in die speciale tragi-komische humor, waarmee de verhalen verteld en beluisterd worden.Cinema-vérité, de techniek die Hudlin voor de film gebruikte, is er één van zo weinig mogelijk als filmmaker in de te filmen gebeurtenissen ingrijpen. Kommentaar en muziek ontbreken in dit soort films en de rol van de filmmaker wordt pas duidelijk aan de montagetafel - dit zijn de grote verschillen met de (klassieke) dokumentaire film. Daar bepaalt de kineast lijn en struktuur van de film, met het materiaal dat hij uit het "gewone leven" heeft genomen.

STREET CORNER STORIES kan je ook beschrijven als een anthropologische film, een sociologische en eerst en vooral als een linguistische film over zwarte arbeiders die bij Yale in New Haven leven. Het is moeilijk te zeggen of die mannen die 's morgens vroeg op de straathoek staan representatief zijn voor de meerderheid van de zwarte Amerikanen. De filmer laat die vraag open staan, daar hij überhaupt vermijdt rechtstreekse antwoorden te geven. In plaats daarvan toont hij ons enkele zorgvuldig uitgekozen en precies waargenomen gebeurtenissen in het leven van mensen die aan de rand van de Amerikaanse "Mainstream-Mythe" leven. Hier handelen anti-helden in een anti-handeling en gebruiken ze een anti-taal. Voor Warrington Hudlin is echter het belangrijkste dat zijn films aansluiten bij de ervaringswereld van zijn publiek. "We moeten de esthetiek haar basis laten vinden in de kultuur. Ik zoek de herkenning, de identifikatie bij mijn publiek. Er is niets wat ik liever heb dan dat midden in de film iemand in de zaal roept "Dit is net mijn oom, precies mijn oom."

Net zoals er bij levende muziek voortdurende kommunikatie bestaat tussen muzikant en zwart publiek, heen en weer gepraat, is dat ook zo bij de film. De mensen praten terug tegen het doek. Ik ga ook vaak naar de bioskoop om zo te horen wat aansluit bij de mensen, waar ze het over hebben. Daar leer ik enorm veel van. Dus ik zit niet in mijn ivoren torentje te bedenken wat misschien aan zou slaan, het publiek vertelt het me gewoon. Naast deze ideeën, die uitgaan van het begrijpen van je eigen kultuur, daarin je bronnen te vinden voor je films, heb je mensen die uitgaan van het politieke aspekt; begrijp de politieke situatie, de politieke strijd en haal daaruit je ideeën voor je films. Natuurlijk overlappen ze elkaar en heb je altijd wel wat van beide in de films, maar het gaat erom aan welk aspekt prioriteit wordt gegeven.”

(vrij naar een interview van Ard Hesselink met Warrington Hudlin en een artikel verschenen in de
nederlandstalige kataloog van het "Black American Film Festival" alsook een artikel van John Affanasi).