Super Happy Forever

Niets is veranderd, toch is niets nog hetzelfde. Dat ervaart Sano als hij samen met zijn beste vriend Miyata in 2023 terugkeert naar de slaperige Japanse kuststad waar ze vijf jaar eerder ook verbleven. 2018 was het toen, en het leek alsof de twee vrienden nog al de tijd van de wereld hadden. Ware het niet dat Sano tijdens die zorgeloze vakantie Nagi zou ontmoeten, de vrolijke jonge vrouw met wie hij later zou trouwen. Onlangs overleed ze onverwacht in haar slaap. Hoopt Sano de tijd terug te kunnen draaien door dezelfde stappen opnieuw te zetten?

Super Happy Forever beweegt zich subtiel tussen verleden en heden, vaak door detail en diepere betekenis kort te sluiten. Maar wat begint als een poging om vast te houden aan het verleden, ontwikkelt zich al snel tot een zoektocht naar betekenis en misschien zelfs een tweede kans. De film van Kohei Igarashi, coregisseur van het charmante kleinood Takara, la nuit où j'ai nagé (FFG2017), zoomt in op de kleine, betekenisvolle momenten die ons leven vormgeven. Door de schijnbaar alledaagse details af te wisselen met diepere, vaak onuitgesproken emoties, slaagt de film erin om een intieme dialoog te creëren tussen verleden en heden, tussen wat verloren is en wat blijft, tussen hoop en wanhoop.

Met een subtiele regie en een bijzondere focus op de innerlijke wereld van zijn personages, biedt de Japanse filmmaker een poëtische kijk op rouw, heling en de wonderbaarlijke (veer)kracht van liefde. "Eeuwig geluk bestaat niet", zei Igarashi onlangs tijdens zijn passage op het festival van Venetië, "toch zijn we er allemaal naar op zoek." Dat ontdekte hij zelf toen een vriend van hem, zoals Nagi, onverwacht in zijn slaap stierf. Hij kon niet vatten wat er daarna gebeurde. In zijn film wilde hij daarom onderzoeken hoe onverwacht verdriet zelfs de simpelste momenten van iemands leven kan verstoren. Net als in eerdere films zoals Hold Your Breath Like a Lover en Takara, la nuit où j'ai nagé legt Igarashi dus de nadruk op de stille, vaak alledaagse momenten die betekenis krijgen door hun emotionele lading - zoals de zoektocht naar verloren alledaagse voorwerpen. Met zijn minimalistische stijl weet Igarashi op rake, poëtische wijze de kwetsbare menselijke conditie te capteren.