Talmage Farlow

Als filmmaker en jazzfan heb ik steeds vastgesteld dat er een kloof gaapt tussen de motiveringen en bedoelingen van een jazzkunstenaar en die van de fan bij de appreciatie van deze muziek. Uiteraard verzet ik me niet tegen het bewaren van een soort natuurlijk mysterie dat inherent is aan het scheppingsproces van muziek in het algemeen. Toch meen ik dat onder bepaalde omstandigheden het in beeld brengen van dit creatieve proces mogelijk moet zijn. Bvb. als je de muziekmaker goed kent en wanneer de muzikant over genie en bescheidenheid beschikt. Bij Tal Farlow vond ik die passende omstandigheden.
(Lorenzo De Stefano, London Filmfestival 1982)

Tal Farlow is al meer dan 30 jaar pionier van de gitaar-jazz. In het begin van de film stelt George Benson dat Farlows kracht ligt in zijn uitzonderlijk gevoel voor harmonie. Farlow replikeert daarop dat dat eigenlijk larie is en dat hij enkel fijne muziek wil maken, en niet de ster uithangen. Farlow is in werkelijkheid 10 jaar lang (de jaren vijftig) vreselijk actief geweest, om daarna in de anonimiteit onder te duiken. Op de tonen van een opname van het trio Red Norvo ensceneert De Stefano kontrapuntisch een schitterende montage foto's krantenknipsels, affiches, platenhoesen, e,a. "relieken" waaruit de belangrijkheid van Farlow in die periode mag blijken. De film van Lorenzo De Stefano beantwoordt niet de vraag "Wat is er toch met Tal Farlow gebeurd ?" die vaak in kranten en tijdschriften gesteld werd, omdat Farlow zelf vindt dat hij nooit weg was. En dat bewijst hij aan de hand van talrijke opwindende uitvoeringen van bekende songs (Porter, Gershwin, Rogers & Hart) in verrassende arrangementen. Farlow speelt voor zijn eigenste genoegen. Akkoorden uitproberen met Lenny Breau reveleert tastbaar Farlows scheppingsproces. De raak observerende camera en de muzikale montage van De Stefano tillen TALMAGE FARLOW hoog uit boven de klassieke muzikale documentaire. Een ziel wordt hier fascinerend blootgelegd.