Testament

In 1966 verlaat een jonge vrouw, pan-Afrikaanse militante uit Ghana, na een militaire staatsgreep haar geboorteland om in vrijwillige ballingschap te gaan, zwerend dat zij er nooit meer zou terugkeren. Zij was lid van de Partij van de Volksconventie. Twintig jaar later keert zij naar Ghana terug als televisieverslaggeefster om een reportage te maken rond het draaien van de film Cobra Verde van Werner Herzog. In werkelijkheid keert zij terug voor een confrontatie van zichzelf met haar verleden. Het weerzien met Ghana maakt in haar een dialoog los: er ontstaat wat zij noemt 'een oorlogszone met het geheugen' waar verraad en trouw aan het gemeenschappelijke ideaal de ruggegraat gaan vormen in het verhaal van haar terugkeer. Waar lag de waarheid? Wat is geschiedenis? Waarop moet men zijn identiteit steunen? Zoveel vragen waarop zij geen antwoord kent. In haar vaderland herkent zij landschappen, gezichten van mannen en vrouwen, zelfs muren… Zij is hier om rekeningen te vereffenen: geld, discussies, bekentenissen maar vooral vragen. En hierin zit de waarde van deze film: het is een blik op de Geschiedenis en hoe die werkt, een samentrekking van de tijd waaraan Afrika lijdt. Testament is een bewijs van de originaliteit van het thema en van de levendigheid van de blik. Hij vertrekt van Ghana om Afrika in zijn geheel te omvatten, en vertrekt van de Derde Wereld om de Oude Wereld te omvatten. Immers, is er in Europa ook niet zoiets als 'een oorlogszone met het verleden'?

Deze eerste langspeler van de Ghanese filmmaker die zich in Londen heeft gevestigd werpt een indringend licht op de verloren illusies van een generatie Afrikanen (blank én zwart). Schreef N’Krumah niet Dark Days in Ghana? De film werpt licht op die sombere dagen en vooral ... een perspectief. (Khemais Khayati)