The Night of San Juan (The Courage of the People) (El coraje del pueblo)

Wie vorig jaar op het filmgebeuren ‘het bloed van de kondor' heeft gezien zal zeker deze film willen zien. Ook deze film aldus Sanjines toont de strijd tussen de twee machten die de Zuid-Amerikaanse werkelijkheid bepalen, het volk op zoek naar leven en het imperialisme dat de dood brengt. Tegen deze revolutionaire achtergrond speelt zich een zeer eenvoudige geschiedenis af. Evenals het bloed van de kondor kan men ook van deze film zeggen dat men niet anders dan de kracht, maar ook de tederheid, de schroom en de passie van deze film kan bewonderen.

De moed van het volk gaat over de heersende klasse in Bolivia die zich met bloedig geweld trachten te handhaven.

Deze film begint met een afslachting van mensen in Catavi in 1942. Vervolgens ziet men een fotomontage van andere massamoorden begaan door het fascisties regime.

Het grootste gedeelte van de film gaat over de nacht van San Juan, een feestdag waarop men tot diep ín nacht feest. In die nacht op 24 juni 1967, werd 'Siglo XX' een dorpje ín een bergstreek, waar voornamelijk mijnwerkers woonden, overvallen. Deze overval vond plaats, omdat de mijnwerkers samen met de studenten uit de hoofdstad La Paz hadden besloten tot aktie over te gaan. De vrouwen waren al eerder in aktie gekomen: een hongerstaking. In de nacht van San Juan, als overal feest wordt gevierd, overvallen de rangers, de keurtroepen van het Boliviaans regiem, Siglo XX. De meeste mijnwerkers worden neergeschoten, sommigen gearresteerd en slechts enkele weten te ontkomen. Van de vluchtelingen wordt er tenslotte nog één neergeschoten vanuit een vliegtuig. Deze massaslachting heeft tot gevolg gehad dat nog meer mensen verzet zijn gaan bieden tegen hun onderdrukkers.

Uit deze film blijkt duidelijk, dat het onderdrukkende sisteem in Latijns-Amerika op zijn laatste benen loopt. Het zal bij iedere stap die het moet doen om haar finansjele belangen veilig te stellen, zich geplaatst zien tegenover een bevolking die bereid is alle konsekwenties van de strijd te aanvaarden en zolang zal blijven strijden tot iedereen een rechtvaardig bestaan heeft en de macht niet meer in de handen is van een aantal kapitalisties-multinationale bedrijven. Zo is een felle aanklagende film ontstaan. Op het doek verschijnen tenslotte de beelden van de verantwoordelijke autoriteiten. De eigenaar van de tinmijnen, de president, de generaal, ze worden onomsproken aansprakelijk gesteld. De moed van het volk is een agitatiefilm. Sanjjnes filmt voor het volk en “het volk kent zijn eigen ellende wel". Het volk is niet geïnteresseerd in feiten en informatie, de mijnwerkers en hun vrouwen willen weten wie die ellende veroorzaakt, zo stelt de cineastengroep waar Sanjines lid van is. Zijn film wijst de schuldigen aan en roept op tot strijd. Het eind van de film laat opnieuw de opstandige arbeiders met hun vrouwen en kinderen zien, om recht roepend, in de aanval. Dit keer blijven de soldaten buiten het beeld. Met dit open einde - de geschiedenis herhaalt zich (hier) niet - moedigt Sanjines het volk aan: het kan en moet veranderen. Je zou moeten kunnen zien waar de moed van het volk werkt in Bolivia en hoe het werkt. Bolivia, dat Sanjines een troosteloos land noemt waarin de "MEERDERHEID" geen ander bezit heeft dan de dood; al het andere behoort toe aan een handjevol buitenlanders"