The Travelling Players (O thiasos)

O THIASSOS is op het eerste gezicht een tragisch verhaal van een bloedig stuk Griekse geschiedenis. Maar bij nader toezien is het een universeel epos (voor velen beter dan Bertollucci's 1900). De film verhaalt de eeuwige drang naar een wezenlijke menselijke vrijheid, in dit geval een groep rondreizende komedianten die het door de heersende diktatuur onmogelijk wordt gemaakt op te treden. Ook individuele terreur en dramas in de groep maken de hoop op een betere toekomst in deze meesterlijke film niet beter. (Ben)

Met veel sukses vertoond op het Festival van Cannes 1975, bekroond met de Prix de l' Age d' Or 1976 en de Grote Prijs van Film International Antwerpen, ziet het er voorlopig niet naar uit dat deze film van Theodoros Angelopelos zijn weg in het normale bioskoopcircuit zal halen. Als een rondo gekonstrueerd, begint het verhaal in 1952, in een kleine stad van de Peloponesos, Aigon, op de vooravond van de verkiezingen die maarschalk Papagos aan de macht brachten. De groep ( skini ) heeft slechts één stuk op zijn repertoire: Golfo de Herderin. We krijgen het stuk nooit echt te zien, het wordt steeds gebroken door politieke en individuele drama's. De toeschouwer in de zaal moet zich identificeren met de toeschouwers van het stuk we zien hen niet maar horen wel hun reakties, wat de identifikatie gemakkelijk maakt. Aan het eind, als Angelopoulos, die ook het scenario schreef, terugkeert naar zijn punt van vertrek, is een generatie oud geworden, zoekt men jongere krachten, wordt een neo skini opgericht. Eigenlijk zijn de akteurs nooit uit Aigon geweest. Waarmee wij worden gekonfronteerd zijn hun herinneringen: de diktatuur van generaal Metaxas in 1934, de invasie door de Italiaanse troepen in 1939, de bezetting door de Duitsers, later door de Engelsen, de bloedige burgeroorlog die drie jaar duurde, de triomf van Papagos wiens regime dat van de kolonels aankondigt. De politieke gebeurtenissen worden in reliëf gezet door de individuele tragedies van de groep komedianten - men kan het ook andersom zien: de individuele tragedies krijgen een nieuwe dimensie tegen de achtergrond van het politiek gebeuren. (uit "De Standaard")

Superlatieven gebruiken om een film te verdedigen vind ik misplaatst maar durven zeggen dat O THIASSOS niet zou behoren tot de meest complexe, meest verstandige, best geritmeerde, intensiefste en mooiste films, kortom tot de allerbeste, zou echt onrechtvaardig zijn. Alleen, overhaast de film zien is fout: men moet voorbereid en geïnformeerd zijn om O THIASSOS te zien, te appreciëren. Angelopoelos over zijn film: "Het idee van de film is al oud, vooral het idee van een toneelgroep die door Griekenland toert om hierdoor Griekenland te ontdekken, te definiëren. Zo'n reis zou een goede dokumentaire op zichzelf, zonder meer, kunnen worden. Daarbij komt nog dat de hedendaagse geschiedenis van Griekenland me enorm boeit ik dacht eraan een reis te maken, terzelfdertijd doorheen de geschiedenis, doorheen de tijd en doorheen de ruimte van Hellas en zo doorheen deze reis een bedenking te uiten over de geschiedenis en meer bepaald over de gebeurtenissen die zich hebben afgespeeld tussen 1939 en 1952, een periode die wij " de Jaren der Verschrikking " noemen. We hadden immers heel wat meegemaakt: de diktatuur van Metaxas van 1936 tot '40, de oorlog en de Duitse bezetting, een mislukte revolutie in 1944, vervolgens een burgeroorlog en de triomf van rechts in 1952, hetgeen ook samenvalt met de laatste terechtstellingen van guerilleros in Griekenland. (uit "Film en Televisie")