Thelma & Louise

Ridley Scott is ondanks zijn reputatie als regisseur van futuristische films veel sterker in het regisseren van vrouwen dan van mannen : dat wisten we al sinds we Sigourney Weaver zagen in Alien en Mimi Rogers in Someone to Watch over Me. In Thelma & Louise vormen twee vrouwen, een huissloofje en een dienster, de spil van het verhaal. Ze laten voor een weekend hun onbevredigende relaties achter en trekken samen door de woestijn waar ze opnieuw enkel boze mannen ontmoeten. Wanneer één ervan Thelma probeert te verkrachten schiet Louise hem koelbloedig neer. Dit vormt het begin van een vlucht doorheen de States die hen leidt naar nieuwe ontdekkingen, grotere vrijheid en vooral diepere vriendschap ... De grote troef van Thelma & Louise is dat Scott nergens zijn heldinnen beklaagt of veroordeelt: ze zijn geen gedegenereerde karikaturen of martelaars voor het feminisme, gewoon twee vrouwen die hun vrijheid ontdekken en die tot het uiterste gaan om ze te behouden. Ondanks enkele hilarische scènes tussen de sexes is het zeker geen film over mannen versus vrouwen. Zoals elke road movie handelt Thelma & Louise hoofdzakelijk over vrijheid en ontdekking. Scott levert hier ongetwijfeld een klassieker af met Susan Sarandon en Geena Davis in de rollen van hun leven.