Un merveilleux dimance (Subarashiki nichiyôbi)

"Ik vond het idee voor deze film bij een oude D.W. Griffith-film over een koppel dat na de eerste wereldoorlog aardappelen poot. Iemand steelt de oogst. maar zij geven het niet op; zij zullen herbeginnen. Dankzij deze film werd ik uitgeroepen tot beste regisseur van het jaar, maar ik denk zelf dat ik niet openlijk genoeg gefilmd heb", verklaarde Akira Kurosawa aan Donald Ritchie. Het idee werd natuurlijk niet letterlijk gevolgd. Kurosawa. altijd geïnteresseerd in mensen die steeds opnieuw proberen, veranderde het in een verhaal over een jong koppel dat, ondanks alles, erin slaagt zich op zondag, hun enige vrije dag, te amuseren. "A Wonderful Sunday" / "Un merveilleux dimanche" situeert zich in Kurosawa's filmografie juist voor "Drunken Angel" / "L'ange ivre", zijn eerste meesterwerk. Je zou de film omschrijven als "De kroniek van de arme Japanse verliefden" van de na-oorlogse periode. Het is het omgekeerde van zijn eigen "No regrets for my Youth" / "Je ne regrette pas ma jeunesse" ('46) waar optimisme troef was - het geloof in de amerikaanse visie van vrijheden en demokratie. De jongeren die hun eigen levensweg zochten, vurig de vrede wilden bestendigen, en gelukkig wensten te leven, zijn naar het slagveld en naar de ondergang gestuurd; en zij die overleefden, zwerven rond tussen de ruïnes; zij zoeken eten en een dak boven hun hoofd, zij voelen zich verplicht in de droom te vluchten, zoals ons koppel. Hun harde werkelijkheid wordt gevormd door gewonden en invaliden, werklozen en vagabonden in een triestig dekor van een gebombardeerde stad, terwijl elders in diezelfde stad zwarte markt en prostitutie hoogtij vieren. In deze sfeer ontmoeten Yuro en Masako elkaar, op een mooie zondag. Maar tussen het eerste en het laatste beeld van de film, verdwijnt dat prachtige, het is het einde van de tijd der illusies en van de vlucht in het imaginaire. Onder alle films van Kurosawa is deze waarschijnlijk diegene in de welke de Amerikaanse kinema hem het meest beïnvloedt, vooral door Griffith (lsn't Life Wonderful) en de komedies van Frank Borzage. De sekwens waar de verliefden de regen zien vallen van de zoldering, vormt de referentie. De sekwens is ontwikkeld tot in de minste details; de tijd is uitgesponnen of ineengekrompen door de wil van de kineast, om al zo uit elke scène alle mogelijke dramatische, melodramatische of komische variaties te halen. Door het aaneenschakelen van zo opgebouwde beeldenreeksen, bereikt de film een wijdse en regelmatige adem, die waarschijnlijk de grootste troef betekent voor het realiseren van lange films. waaraan de kineast een zelfde intensiteit weet te geven van het eerste tot het laatste beeld.