Un zoo la nuit

Een gevangenis. Onder de ogen van een bewaker wordt één van de gevangenen verkracht. Twee jaar later komt de man vrij. Het leven in de gevangenis heeft diepe wonden achtergelaten in zijn leven. Hij trekt de stad in , de stad van de wilde beesten achter tralies... Onderweg wordt hij echter achternage­zeten door twee agenten, corrupte agenten die in de gevangenis voor zijn drugs zorg­den. Ze komen hun deel opeisen. De twee deinzen niet terug voor geweld... Ze zullen hem zeker doden om hem het zwijgen op te leggen over hun vuile zaak­jes. De nacht in de stad is een enge kooi... Thuis op z'n zolderflat ligt alles nog zoals hij het ooit verliet, hier bij de synthesizers is hij weer de almachtige musicus. Maar waar is zij? Zijn oude vriendin , opgeslorpt door de stroom van het leven, werkt nu in een sex-peep-club. En vader, met zijn zieke hart... Zijn vader sukkelt nog steeds met zijn hart. Hij lijkt in alle geval wat vriende­lijker en verdraagzamer te zijn gewor­den... De twee smerissen kunnen met de hulp van een homofiele ex-medegevangene uit de weg worden geruimd. Vader heeft dringend hulp nodig.

Jean-Claude Lauzon zit met deze eerste langspeelfilm meteen goed. Van een vrij ingewikkeld verhaal heeft hij, bijgestaan door de degelijke artistieke adviezen van Jean-Baptiste Tard en de cameravirtuoos Guy Dufaux een film gemaakt die van het begin tot het einde boeit. Prima vertolkers worden heen en weer geslingerd tussen ruwheid en tederheid. En niet te verwaarlozen: de sterke soundtrack die de sfeer van de film in niet geringe mate versterkt. ( persmap )