Urgh! A Music War

Urgh! A music war
Uniek "new wave" -document waarin onder optimale klankomstandigheden (dolby stereo) 28 recente songs van postpunkgroepen in concertuitvoering worden gebracht. URGH! A MUSIC WAR is de ultieme concertfilm zonder sociaal-moraliserende kommentaar, een voorbode van de video-clip-invasie! In zijn boek "Rock Films" (met deze nog eens warm aanbevolen) omschreef Roel Van Bambost de uit 1981 daterende film van Derek Burbige als een "zeer overzichtelijke staalkaart van de nieuwe rockmuziek". Van producent Michael White (een H-man in de recente rockfilmontwikkeling!) weekte Van Bambost nog volgende verhelderende commentaar los:

De idee achter URGH! A MUSIC WAR was de blindheid van de Amerikaanse radio en televisie. Toen ik eerder dit jaar voor 10 weken in Amerika was (i.e. 1980 nvda) was ik uitermate verveeld door die radiozenders die niets uitzonden van de muziek waar ik van houd. En ik dacht dat het een goed idee zou zijn om deze periode, nu 1980, de post-Pistols periode, op film te zetten, vooral nu met die overganstrend naar machinemuziek. Omdat de drie grote periodes nu duidelijk omschreven zijn van de rock 'n roll van de fifties via Elvis, en dan de Beatles en dan de overgang naar The Sex Pistols. Het is de eerste keer dat de muziek uit de gewoonten van de grote muziekmaatschappijen gelicht wordt. Er gebeurde veel opwindends op creatief vlak. Of al deze dingen zullen blijven is een andere vraag. Hoe dan ook, het was mijn idee om de zomer van 1980 vast te leggen. Het kan mij eigenlijk niet zoveel schelen wat er met die film gaat gebeuren. Voor mij staat vast dat hij over 25, 50 jaar een geweldig historisch document zal zijn.

Ondertussen is URGH al een historisch document met onvergankelijke muziek. Uiteraard is de muziek- en groepkeuze een "voor elk wat wills" -zootje maar over volgende hoogtepunten zal U het alvast eens worden: Driven to tears en Roxanne van The Police, Enola Gay van Orchestral Maneuvres in the Dark, Respectable Street van XTC, Total Eclipse van de onlangs overleden Klaus Nomi, We got the beat van The Go-Go's, Ku-Klux-Klan van Steel Pulse, Bleed For Me van Dead Kennedy's, Homicide van 999 en Beyond and Back van X. Voor de complete "objectieve" lijst verwijzen we naar de Franse (?!) commentaar. Pour les flamands enz. als het ware... (rp).