Waarom Wettelen

Welkom in het filmuniversum van Dimitri Verhulst, waar priesters het opnemen voor diegenen die weerloos zijn - met name de "lactose-gevoeligen", waar begrafenisondernemers bezopen achter het stuur van hun afgekeurde lijkwagen zitten en waar "Den Tettendans" zonder schroom wordt opgevoerd bij een lesbisch trouwfeest met een frikandellenbuffet. Het hoeft uiteraard niet te verbazen dat de veelgeprezen auteur van Vlaamse bestsellers De helaasheid der dingen, Problemski Hotel en het recente Bechamel Mucho zijn vreemdsoortige en droogkomische situaties met zwarte randjes meeneemt naar het witte doek. Ook al belandde Verhulst bijna stoemelings voor het eerst in de regiestoel: "Ik heb lang met dit verhaal in mijn hoofd gezeten en kwam uiteindelijk tot het besef dat film de enige manier is om het verteld te krijgen." In zijn regiedebuut maken we kennis met een bonte groep familieleden en vrienden op de begrafenis van de net overleden Christine. Op de plechtigheid haalt iemand herinneringen op aan die "legendarische diarree-aanval in Tunesië" en op het kerkhof vraagt Peter Van den Begin of zijn vrouw niet wat meer rechts kan liggen in de put, "want daar sliep ze altijd". Plots duiken de verloren pleegzoon én de notaris op, met een wilsbeschikking waarin staat dat Christine begraven wenst te worden in Wettelen. "Een typfout?", fronst een van de dochters. Niemand weet van het bestaan van dat dorp of waarom ze daar te rust gelegd wil worden, maar al gauw vertrekt de bende naar Wettelen, de lijkwagen met de naasten te voet in "den doemp" erachter. De begrafenisstoet passeert langs Vlaemsche velden, kermiskoersen, lege kerken en een teloorgegaan circus. Kortom het mooiste en lelijkste van Vlaanderen. Onderweg blijkt dat niemand echt Christine kende, of elkaar.
Ook in deze voor hem nieuwe kunstvorm laat Verhulst zijn literair talent doorschemeren. "De couscous klaterde er als een waterval weer uit" of "alles is deelbaar door zeven, zelfs de liefde" staan even mooi op papier als op pellicule. Ondanks de absurde oneliners, schalkse humor en de uitgestreken gezichten in Aki Kaurismäki-traditie, schuilt er iets herkenbaars in de wereld van Verhulst. Terwijl familiegeheimen worden opgedolven als lijken door een grafdelver, leren we ook dat (vader)liefde zowaar niet door de maag blijkt te gaan, maar door de darmen.