Welcome to L.A.

ALAN RUDOLPH
Indien er een Corman-, een Coppola-, een Scorcese-stal bestaat, dan is er een echte Altman-familie. Eén van de belangrijkste leden ervan is Alan Rudolph, die aan de filmafdeling van UCLA studeerde. In '70 maakte hij PREMONITION en als 25-jarige werd hij assistent van Altman voor THE LONG GOODBYE, vervolgens voor NASHVILLE en CALIFORNIA SPLIT. Schreef samen met Altman het scenario van BUFFALO BILL AND THE INDIANS. Zijn eigenlijk regiedebuut was WELCOME TO L.A. ('77), vervolgens komen REMEMBER MY NAME ('79) en ROADIE ('80).

Het nooit uitbrengen van WELCOME TO L.A. behoort tot één van de grootste tekortkomingen van de belgische distributiewereld. Als je de story onder ogen krijgt is WELCOME TO L.A. mogelijk een zwak, verouderd verhaaltje over een man die maar heel langzaam volwassen wordt; anderzijds, en dat is dan het interessante en originele, brengt de film een aantal portretten. Die zijn per paar te rangschikken en op zo'n manier in elkaar geschoven dat de vorm van de film precies past bij zijn toon en inhoud. Ofschoon de momentopnamen in de film aaneengeschakeld zijn door een aantal sfeerbrengende en verbindende passages, krijgt de kijker verrassend weinig totaalindrukken van de stad Los Angeles. Het mager verhaal valt uiteen in een aantal scherp geobserveerde momenten, die net zo opzettelijk samengesteld zijn als de rijke, beleefde, levensgenietende personages die erin voorkomen. Je ziet zo Robert Altman's opmerkelijke film NASHVILLE voor je terugkeren, en omdat Alan Rudolph een leerling van Altman is, wordt WELCOME TO L.A. te gemakkelijk afgedaan als een afdrukje van NASHVILLE. Niets is minder waar, maar het is wel duidelijk dat de projekten van de (nu ontmantelde) LIONS GATE maatschappij elkaar doorkruisen, onder elkaar verder werden uitgebouwd en elkaar verrijken in een voortdurend wordingsproces.

WELCOME TO L.A. illustreert dit: de verhaaltrant komt uit NASHVILLE, Richard Baskin schreef de muziek voor beide films; ook van BUFFALO BILL kan er invloed zijn, want Rudolph schreef daar het scenario voor en regisseerde het gedeeltelijk. Van RAGTIME zal er ook wel iets inzitten - uit de periode voordat de film aan Milos Forman werd toevertrouwd - want Rudolph ging Altman bijstaan bij de regie ervan.

De veelheid van handelingen in WELCOME TO L.A. heeft hier niet de klassieke bedoeling een volledige stad, in stukjes opgedeeld, of een milieu te beschrijven. Het winterige Los Angeles uit de film is herleid tot schaduwbeelden van palmbomen of lichten die schitteren in een naar de nacht geopend venster. Keith Carradine - het hoofdpersonage - zit het merendeel van de film achter het stuur, maar toch maakt Rudolph geen beelden die het landschap laten zien. In een ruimte die abstract wordt door stilisatie (autowegen, burelen, appartementen) ontmoeten en verlaten een tiental personages elkaar. Zij hebben slechts één zaak gemeen: een soort verwarring, een vage spleen. Hun aanwezigheid wordt niet gewettigd door een krisis, noch door een konflikt dat hen "interessanter" of "betekenisvoller" zou maken. In werkelijkheid is de textuur van het gegeven veel subtieler, veel vluchtiger. Zoals het muzikale leidmotief van Richard Baskin "City of the One Night Stands" laat vermoeden gaat het hier om de verleidingen, de opwellingen, de momenten van weemoed van mensen die zich overgeven aan avontuurtjes van één nacht. Het verlangen en het wegebben ervan, het op- en afgaan van gevoelens en gewaarwordingen, dat wil de steeds in beweging zijnde kamera van Rudolph kunnen opvangen. Om dit vraagstuk te volbrengen moet de kamera doorlopend haar gezichtsveld vernauwen. Op gevaar at de personages uit hun reële kon tekst te lichten, observeert de kam era alleen maar individuen en niets anders.

WELCOME TO L.A. is ook een visueel kijkstuk, met zijn harde, felle kleuren en scherp kon trast tussen licht en schaduw, waardoor het landschap toch altijd zijn aanwezigheid doet opmerken en meer is dan een toevallige omlijsting van de personages. De film verwijst doorlopend naar werk van Europeanen (van John Boorman tot David Hockney) die geboeid zijn geweest door de stad. Nog meer dan Altman koppelt Rudolph in zijn film een europese stijl aan een amerikaans gegeven en loopt zo alle risiko's van gekunsteldheid en schalksheid waar deze kombinatie altijd sterk aan onderhevig is. De gebeurtenissen hebben nooit een realistische achtergrond - de stad lijkt alleen bewoond door dat twaalftal akteurs, zonder ook maar een toevallige voorbijganger in de verte - en de plot is zo strak opgevat dat alle zes vrouwelijke personages vroeg of laat in het bed en/of het vertrouwen van Keith Carradine genomen worden. En toch behoudt de film een gevoel van geheimzinnigheid en strijd, waar, door hij niet verzandt in glitterende dekoratie.