White Dog

Oppervlakig bekeken wordt in Samuel Fuller 's White Dog een probleem aanges­neden door een sociaal voelend regisseur, die ons zijn boodschap brengt als een toonbeeld van eenvoud. Het verhaal van de film is oorspronkelijk afkomstig uit een kort artikel van Romain Gary in Life Magazine, over een hond die door zijn racistische eigenaar werd gedresseerd in het aanvallen en doden van n-woord (red.). Later gebruikte Romain Gary de titel en de daarin schuilende woordspeling voor een biografie van zijn vrouw Jean Seberg, die volgens hem geëxploiteerd werd door de Black Power-beweging aan het einde van de jaren zestig.

De grote witte Duitse herder wordt door een opkomende actrice (Kristy McNichol) geadopteerd, nadat ze hem met haar auto heeft aangereden. Als de hond een indringer op de vlucht jaagt denkt ze in hem een trouwe vriend te hebben, maar na de aanval op een zwarte collega tijdens de opname voor een reclamefilm rijst de twijfel. Het heeft er zelfs alle schijn van dat hij lijdt aan een Jekyll and Hyde syndroom, want de lieve, aanhankelijke kameraard komt ‘s nachts na zijn omzwervingen druipend van het bloed thuis. Later zal blijken dat de hond in zijn nog onschuldige jaren werd afgericht en zo tot instrument werd van het kwaad in de mens. Een zwarte trainer moet uiteindelijk proberen de witte hond opnieuw op te voeden . (NRC Handelsblad)