Wildrose

JOHN HANSON
Geboren in St. Paul, Minnesota. Studiebeurs aan de Phillips Exeter Academy. Studeerde vervolgens aan het Carleton College en de Hàrvard School of Design. Begon filmwerk met experimentele films. Sinds 1968 professioneel filmer en docent. Was medestichter van het in 1971 opgerichte CineManifest, een produktiecollectief waarvoor hij werkte tot bij de ontbinding in 1979.
Hanson stond al eerder op het programma van het Filmgebeuren met NORTHERN LIGHTS (dat hij in 1979 samen met Nilsson realiseerde). In 1980 draaide hij met Nilsson de documentaire SURVIVOR.

Wildrose
De meest interessante film uit de U.S. Non-Majors, een blik op de onafhankelijke U.S.-film op het Festival van Berlijn 1984, was ongetwijfeld WILDROSE van John Hanson. Opnieuw is een vrouw het centrale personage en in zekere zin handelt de film over de "survival" van een vrouw temidden van een mannenwereld. Die wereld is de Mesabi Iron Range in Noord-Minnesota, waar het mooie, wilde landschap plots doorsneden blijkt door een open ijzerertsmijn. Daar verdient de dertigjarige June Lorich, een gescheiden vrouw, de kost door op voortreffelijke wijze hetzelfde werk te verrichten als de mannen : het besturen van de mammoet 200-tonners. Het leven heeft June hard gemaakt, maar zij gaat trots op wat ze presteert en verdient en op de onafhankelijkheid die het voor haar betekent. Die onafhankelijkheid wil ze ook niet opgeven voor Rick Ogaard, één van de mannen die met haar in de mijn werken en wiens avances ze beantwoordt, zelfs niet wanneer de economische crisis toeslaat en zij financieel in een zwakke positie komt te staan. De kracht van de film zit in zijn authenticiteit, in het samengaan van personages en hun omgeving. Het feit dat John Hanson alles ter plaatse filmde en gebruik maakte van de plaatselijke bevolking (op een paar hoofdrollen na), is daar natuurlijk niet vreemd aan. Het zwakke van WILDROSE is dat Hanson er niet volledig in slaagt zijn personages en gebeurtenissen te onttrekken aan het clichématige dat vaak samengaat met de tekening van het alledaagse.

(J.P. Wauters, Film en Televisie 324-5)