Yeh Woh Manzil To Nahin (This Is Not Our Destination)

Visueel kan de film worden onderverdeeld in drie secties: het heden, het verleden en de dromen van de oude mannen. Het heden wordt op een vrij realistische manier behandeld. Het verleden komt in flarden op de kijker af - eigenlijk als gebeurtenissen die nooit in hun geheel in het geheugen zitten. De dromen draaien alle om een centraal thema maar staan alle op zichzelf, hebben schijnbaar weinig of niets met elkaar te maken en staan los van de verhaalstructuur. Het opzet in deze film was een complex, sociaal relevant thema in een schijnbaar narratief kader te verweven. De complexe wisselwerking tussen werkelijkheid, geheugen en fantasie levert een totale audio-visuele ervaring op. Het is onjuist te stellen dat de kijker alleen een absoluut lineaire structuur verstaat. Zolang het kader samenhangend is en het opzet niet esoterisch zal hij de film begrijpen. En voor zover het mijzelf betreft is het opzet niet esoterisch. De film wil een complex thema behandelen en hij probeert dat op een dramatische, humoristische en vooral audio-visuele manier.
Er is wellicht één ding dat de filmmaker moèt zeggen over zijn film: “Kijk ernaar.” Maar er kan ook over het onderwerp gepraat worden. Eén van de belangrijkste motieven in de film heeft te maken met keuze: mensen moeten voortdurend keuzen maken in hun leven. Vermits de film zich tussen verleden en heden beweegt zou men de simplistische gevolgtrekking kunnen maken dat er volgens de filmmaker geen verschil is tussen die twee. Niets is minder waar. De onderdrukking van de gewetensvolle mens is vandaag de dag des te tragischer , daar alle noties van 'onafhankelijkheid' erdoor gecorrumpeerd worden. We kunnen trouwens vandaag niet meer doen zoals Chaplin deed: de maatschappij tegenover de idealist plaatsen. Als de maatschappij corrupt is dan zijn wij het ook. Als de maatschappij moet veranderen, dan moeten wij zelf ook veranderen. (Sudhir Mishra)