Anemoon geboren uit hersenspinsels

Dat betekent niet dat Nathalie Teirlinck een bank achteruit moet. Integendeel. Anémone is één van de knapste kortfilms van het jaar en getuigt van een ongewoon filmisch aanvoelen. Het is een broze, poëtische film over een harde realiteit. Het hoofdpersonage heeft iets vreselijks meegemaakt en moet daar getraumatiseerd verder mee leven. Het blijft, met opzet, allemaal een beetje vaag, maar toch laat Anémone je niet los. Telkens opnieuw ontdek je nieuwe vondsten, ben je getroffen hoe intelligent met klank en beeld wordt omgesprongen. Met haar korte film bewijst Nathalie Teirlinck dat ze een supertalent is. Dat wordt al een tijdje gefluisterd . Ze ging met een vriendin naar New York om er een reportage te draaien als aanloop voor de MTV Music Video Awards. Maar dat werd geen onverdeeld succes. Wij houden het bij een gesprek in het Festivalcafé. Voor de in Brussel geboren Nathalie Teirlinck is Anémone een voorlopig eindpunt in een zoektocht om zichzelf uit te drukken. Het klinkt cliché maar bij haar is het echt. Daarom is ze blij dat ze met haar kortfilm haar eigen stijl heeft gevonden. "Ik denk niet dat ik dat in één zin kan uitleggen", zegt ze daarover, "maar ik vind het interessant om te spelen met narratieve structuren, klank, innerlijke werelden". Precies de drie kenmerken die van Anémone zo'n opmerkelijke kortfilm maken. Hij speelt zich immers gedeeltelijk af op een kinderfeestje en in een psychiatrische instelling. Hoe ze aan Anémone begon? Nathalie Teirlinck: "Ik ben niet iemand die achter een bureau gaat zitten met de bedoeling een film te draaien over vriendschap. Of in dit geval over iets dat een kind overkomt. Ik wilde wel werken over de psychologie en de fragiliteit van de kinderwereld. En ik combineerde die met de mythe over het ontstaan van de anemoon. Die bloem, geboren toen de vrouw van de windgod diens minnares in een bloem veranderde, zorgt voor het zintuiglijke dat ik graag in mijn films steek. Ook herinneringen die sluimeren en terugkeren speelden een rol". Dat alles vat de cineaste samen als "hersenspinsels. Ik zie iets in mijn hoofd maar maak daarom nog geen profiel van mijn personages. Mijn ideeën komen niet vanuit rationaliteit. Wel vanuit intuïtief aanvoelen. Ik schrijf veel woorden op en plots is er die klik, die explosie in mijn hoofd. En dan had ik amper vijf minuten nodig om het geraamte van Anémone op papier te zetten". Woorden om film te maken? Nathalie Teirlinck vindt het zelf een grappige contradictie maar ze verklaart zich nader. "Ik ben van jongs af aan met teksten bezig geweest en als ik film probeer ik de tekst tot een minimum te beperken. Ik schreef veel zelf maar was vooral gefascineerd door poëzie. Omdat die beeldtaal bevat. Die is natuurlijk soms vaag maar net dat ongrijpbare inspireert me. Zo zag ik een foto van een meisje dat in een veld liep. Ik dacht aan de mythe van de anemoon en een door mij daarop gebaseerd geschreven kinderliedje. Uit die combinatie is Anémone geboren". Met woorden als vaag, zintuiglijk, ongrijpbaar spuit Nathalie Teirlinck geen mist of legt ze geen "flou artistique' over haar kortfilm. Die is wel degelijk ferm onderbouwd en gestructureerd. Luister daarvoor maar naar de klankband. En het gebruik van het geluid van een voorbijrijdende trein. "Film is inderdaad meer dan beeld alleen", beaamt Nathalie Teirlinck die toegeeft dat ze heel veel vanuit klanken haar film opbouwde. Heeft ze toch geen schrik dat het gebruik van een vlinder bij zoveel kwetsbaarheid als clichématig zal overkomen? "Sommigen zullen misschien denken dat het om een "special effect" gaat", pareert de cineaste. De realiteit is prozaïscher. Tijdens de opname kwam de vlinder gewoon op de hand van de hoofdactrice zitten. En je ziet haar schrikken als die plots wegvliegt. "Ik vond het een magisch moment en heb het gewoon gefilmd", zegt Nathalie Teirlinck. De filmgoden zijn blijkbaar met haar. En hoe moet het nu verder met iemand die door sommigen al de Vlaamse Sofia Coppola wordt genoemd? "Wat? Coppola? Ah, neen. Mooi maar daar schrik ik toch van. Liever geen stempel of extra druk want mijn eindwerk moet nog beter worden. Op dit ogenblik wacht ik nog altijd op de explosie in mijn hoofd. Die komt er zeker. En daarna zien we wel, ik wil echter niet in een filmmachine terecht komen. Ik hoop mijn eigen ding te kunnen doen". Producenten: grijp je kans... Deze film gaat samen met de filmvoorstelling Ace-competitie Voor Vlaamse Studentenkortfilms, 19/10 om 15:00 in Vooruit Theaterzaal. Klik hier voor tickets. Een gratis debat over kortfilms en de prijsuitreiking in aanwezigheid van Vlaams minister van Cultuur Bert Anciaux volgt om 20:00u. Meer informatie vindt u hier