Blanchard-album voorbode van WSA-concert
Ondanks zijn veelzijdigheid - Blanchard schreef de scores voor meer dan vijftig films - komt vooral zijn samenwerking met Spike Lee aan bod op dit gloednieuwe album. Alles begon in 1991 met ‘Jungle Fever’, het jaar nadien gevolgd door ‘Malcolm X’, een biografische film over de radicale zwarte voorman. Naar aanleiding van deze nieuwe opname werd de ‘Malcom X suite’ van een nieuw arrangement voorzien. Ze klinkt jazzier dan in de oorspronkelijke film. Gevolg: een nieuwe sound met dank aan Dirk Brossé, Brussels Philharmonic en solisten Carlo Nardozza (trompet), Bart Van Caenegem (piano), Inti De Maet (gitaar), Nathan Daems (saxofoon), Thomas Fiorini (contrabas) en Matthias De Waele (drums), die eens te meer in topvorm zijn.
Wat wat onderschat is, naar boven brengen, dat is ook het doel van de FFG muziekcompilaties. De muziek uit Spike Lee’s ‘25th Hour’ is een van Blanchard’s onderschatte composities. Beluister die maar en weeg ze af tegen scores voor onder andere ‘She Hate Me’ en ‘Inside Man’.
Uiteraard ontbreekt een van de hoogtepunten uit Blanchard’s carrière niet. Zijn hart en ziel ligt in de ‘When The Levees Broke: A Requiem in Four Acts’. Zelden klonk muziek zo geëngageerd als in de documentaire die Spike Lee draaide over de slachtoffers van de orkaan Katrina. Hijzelf noemde zijn muziek toen “a social commentary”. Bij het slotnummer ‘Red Tails’ verlaten Blanchard en Brussels Philharmonic het Spike Lee territorium. Het is meer dan een toegift, want het reveleert een andere zijde van Blanchard’s kunnen. Luister maar hoe hij in de actiefilm van Anthony Hemingway over het inzetten van de eerste lichting Afro-Amerikaanse piloten in WO II, orkestklanken mixt met techno sound bites. Een orgelpunt!
Over Terence Blanchard
Hij geeft een stem aan zij die er geen hebben, een mooiere en betere omschrijving kan je niet geven aan de op 13 maart 1962 in New Orleans geboren trompettist en componist Terence Blanchard. Sedert de jaren tachtig is hij door zijn uniek combineren van traditie en vernieuwing uitgegroeid tot een van de reuzen van de jazz. Zijn veel geprezen en gelauwerde muziek is zelden vrijblijvend. In het geven van een stem aan een trompet heeft Terence Blanchard zijn weerga niet.
Toch begon hij, amper vijf jaar oud, met piano. Een op school gehoorde trompetsolo van Alvin Alcorn bekeerde Blanchard en hij speelde geruime tijd samen met zijn jeugdvriend Wynton Marsalis. Nog tijdens zijn jazzstudies ging hij op tournee met het Lionel Hampton Orchestra en ruilde dat later voor de Jazz Messengers van Art Blakey. Hij werd er muzikaal directeur en nam vijf albums op met de groep.
In 1990 begon zijn solocarrière en zijn samenwerking met Spike Lee. En dat Blanchard in talent grossiert bewijst onder meer zijn incidental music voor de Broadway revival van ‘A Streetcar Named Desire’ en ‘Champion’, zijn eerste jazzopera die hij liever omschrijft als “opera in jazz”. Hij leende ook zijn stem aan Louis The Alligator in de Disney animatiefilm ‘The Princess and the Frog’. Dat was een leuk tussendoortje terwijl hij artistiek directeur was van het prestigieuze Theolonius Monk Institute of Jazz. Inmiddels is hij sedert 2015 artist in residence at the Berklee College in Boston. Daar houdt hij zich intens bezig met de opleiding van jongeren. Kwestie van dankbaar door te geven wat de jazz hem bracht, maar vooral om zijn studenten hun eigen stem te laten ontdekken…