Drie Vlaamse films op FIDMarseille

Saying not Said

In haar experimentele documentaire verkent Christina Stuhlberger de taaloverdracht tussen generaties en onderzoekt ze diepgaande en vaak onuitgesproken communicatiemanieren tussen moeders en dochters. Saying not Said begint met een Filipijnse moeder Joy en haar dochter Sarah die elkaars hand subtiel vasthouden terwijl de regisseur in de wazige voorgrond de klank afstelt. Hun gebaar wordt niet speciaal geframed of door de camera opgepikt. De oudere Filipijnse vrouw spreekt in het cebuano tot haar dochter Sarah. Een andere Filipina, Vivian, vertaalt de woorden van haar vriendin Joy naar haar eigen dochter Christina die geen cebuano spreekt. De cinematografische setting is vreemd voor de personages maar er spreekt tederheid uit alle gebaren en blikken.

De twee moeders die op jonge leeftijd uit de Filipijnen emigreerden hebben het over herinneringen aan hun kinder- en jeugdjaren en Stuhlberger is vooral geïnteresseerd in de stem als materie en geluid en niet zozeer als klankweergave van een taal.

Stemmen

In Ferne Stimmen van Annik Leroy en Julie Morel komen de stemmen van Hannah Arendt en Ulrike Meinhof aan bod. Arendt schreef in 1942 een gedicht opgedragen aan haar vriend Walter Benjamin. De woorden ervan worden voorgelezen en tegelijk geprojecteerd op de ruïnes van het verlaten Oradour-sur-Glane. Vier dagen na D-day maakte de Waffen-SS tijdens een wraakactie het dorp met de grond gelijk. Er werden 643 mensen vermoord. Daarnaast is er ook de stem van de politiek geëngageerde Ulrike Meinhof die te keer gaat tegen een “naoorlogs imperialisme”.

Aandacht

Ook de middellange film Leçon d’objet van Herman Asselberghs werd geselecteerd. Asselberghs bevraagt al geruime tijd de grenszones tussen woord en beeld, media en de wereld, cinema en politiek. Nu ligt zijn focus op aandacht die in deze tijden van verdeelde aandacht niet vanzelfsprekend is. In een interview met Fantômas, een platform voor filmkritiek, omschrijft Asselberghs zijn aanpak. “Film is voor mij een blokkendoos waarvan de bouwstenen zichtbaar blijven, een constructie waarvan je de voegen blijft gewaarworden. Bij elke film van mij zie je dat die in elkaar gestoken is. In Leçon d’objet toon ik de camera waarmee de beelden worden gemaakt en de software waarin diezelfde beelden aan elkaar worden gezet en de kleuren gecorrigeerd”, zegt Asselberghs.

Leçon d’objet is verder ook een observatie van een lesmethode waarbij een alledaags voorwerp wordt voorgesteld door er de kenmerken en eigenschappen van te benoemen. De observatie van het fysieke helpt om abstracte begrippen te begrijpen.

Het voor het eerst in 1989 georganiseerde FIDMarseille is uitgegroeid tot een van de belangrijkste Europese filmfestivals voor documentaire, fictie en experimentele cinema.

www.fidmarseille.org