Ciné Club presenteert: Dead Ringers (1988)

'Dead Ringers' mag gerust een van de meesterwerken genoemd worden van David Cronenberg, de paus van de moderne huiverfilm die het vaak vermaledijde genre in grensverleggende richtingen stuwt. De regisseur van bizarre hoogstandjes als 'Naked Lunch' (1991), 'Crash' (1996) en 'Cosmopolis' (2012) observeert hier op zijn bekende klinische wijze de tragische aftakeling van tweelingbroers gynaecologen die slechts interesse hebben in vrouwen met biologische afwijkingen.

Het scenario vertrekt van feiten: de bizarre casestudy van New Yorkse tweelingbroers die in Manhattan een gynaecologiepraktijk deelden, vastzaten aan de drugs, langzaam aftakelden, met een dubbele moord-zelfmoord tot gevolg.

Er zijn veel elementen in de film die bewondering wekken, niet in het minst de krachttoer van Jeremy Irons in een onthutsende dubbelvertolking. De ‘gimmick’ van de film is dat Irons zowel Beverly als Elliot Mantle speelt, de identieke tweeling met een selecte gynaecologenpraktijk in Toronto. Ze krijgen op een dag een actrice over de vloer (Geneviève Bujold) die geen kinderen kan krijgen en bij wie ze een zeldzame misvorming aan de baarmoeder vaststellen. Elliot is slechts geïnteresseerd in een avontuurtje met deze masochistische vrouw; Beverly wordt echt verliefd.

Het scenario vertrekt van feiten: de bizarre casestudy van New Yorkse tweelingbroers die in Manhattan een gynaecologiepraktijk deelden, vastzaten aan de drugs, langzaam aftakelden, met een dubbele moord-zelfmoord tot gevolg.

Aanvankelijk verkeert Bujold in de waan dat ze maar met één man te maken heeft, een wel erg wispelturig heerschap denkt ze. Wanneer ze de ware toedracht ontdekt, drijft ze een wig tussen de broers en vernietigt ze daarmee ook hun broze mysterieuze identiteit die inhoudt dat de een maar echt van een ervaring genieten kan indien hij ze ook met de ander deelt.

Cronenberg puurt uit dit gegeven een beklemmende psychologische huiverfilm. Gezien de Canadese regisseur anno 1988 nog niet over een digitale trukendoos beschikte, wordt zijn strakke mise-en-scene helemaal bepaald door een klassieke shot/tegenshot montage van twee Jeremy Irons. In enkele scènes wordt ook de goede oude split screen techniek gebezigd, maar er zijn ook een paar shots die de hallucinante illusie van twee Jeremy Irons op het doek toveren dankzij een primitief voorbeeld van een computergestuurde camera. Algauw vergeet je echter deze technische aspecten om meegesleept te worden door een akelig drama over ontdubbeling - een thema dat vaak opduikt in het horrorrepertoire - met als strafste voorbeelden Alfred Hitchcocks 'Psycho' (1960), Brian De Palma’s 'Sisters' (1972), Robert Mulligans 'The Other' (1972) en George A.Romero’s 'The Dark Half' (1993).

De film is gefotografeerd in ijselijk sombere kleurschakeringen (met dank aan de briljante uit Polen afkomstige Peter Suschitzky die ook de D.O.P. was van Cronenbergs volgende tien films) en ontrolt zich in cleane designerinterieurs vol diagonale composities waar een expressionistische dreiging van uitgaat. Menig onthutsend beeld blijft ons door het hoofd spoken: een schokkende nachtmerrie waarin de broers een Siamese tweeling vormen; opera-achtige operatierituelen met de chirurgen als hogepriesters gehuld in bloedrode gewaden; de obsessie die Beverly ontwikkelt voor zelfontworpen instrumenten waarmee hij op muterende vrouwen wil experimenteren. Zelfs de teneerdrukkende score van Cronenbergs huiscomponist Howard Shore bezorgt ons koude rillingen.

‘Dead Ringers’, donderdag 15 december om 19:30 in Ciné Club, Studio 5, Flagey Brussel. Inleiding en nagesprek door Patrick Duynslaegher.

Reservaties: www.flagey.be en www.cinematek.be