Competitie met een geurtje

Na met zijn Perfume miljoenen Duitsers te hebben bedwelmd, zal Tom Tykwer de conversaties op het 33ste Filmfestival Gent nog een tijdje aan de gang houden. Voor en tegen en een boeiende soundtrack uitgevoerd door de Berliner Philharmoniker onder leiding van Simon Rattle. Kan men zich een levendiger en een feestelijker competitiestart voorstellen? Na de uitbundigheid komt de soberheid met films die vertellen hoe het er in onze grote steden aan toegaat. Neem bijvoorbeeld Frozen City, in casu Helsinki, van Aku Louhimies. Nadat Hanna, de vrouw van taxichauffeur Veli Matti, spoorloos was, komt ze plots opdagen en zet haar man aan de deur. Hij beseft niet goed waarom, vraagt tevergeefs uitleg. Veli Matti komt in een gruwelijke neerwaartse spiraal terecht. In deze aangrijpende, Kafkaiaanse, Frozen City brengt de regisseur meermaals een eresaluut aan Martin Scorsese's Taxi Driver. Nergens reist men makkelijker van de ene naar de andere stad dan op een filmfestival. Een ticket van Helsinki naar het Hongkong van Bliss kost full fare 8,5 euro - low cost 7 euro - waar je opnieuw een taxichauffeur ontmoet. Jian-jun is zijn naam en hij is getrouwd met Hong die net haar job verloor. De vader van Jian-jun is ook al in de steek gelaten door zijn vrouw maar hij is hertrouwd. Zijn stiefzoon kwam in de criminaliteit terecht. Vergelijk je beide films dan kom je onvermijdelijk in de clichématige tegenstelling terecht van het agressieve ruwe Westen tegenover het rustige kalme Oosten. Maar beide films tonen 'het leven zoals het is'. Daarbij wint Bliss het op punten met het prachtig gefotografeerde Hongkongse decor als een niet te versmaden bonus. Terug naar Helsinki dan maar voor Lights in the Dusk van Aki Kaurismäki van wie we hier al The Man Without a Past bewonderden. Zoals bekend heeft Kaurismäki een voorliefde voor de 'verworpenen der aarde' en dit keer wordt een ervan daarenboven nog het slachtoffer van een femme fatale. Pia, een van de personages uit Michael Glawoggers Slumming, heeft meer nobele bedoelingen als ze op zoek gaat naar een man die rijke Weense nietsnutten zonder veel plichtplegingen dumpten in Tsjechië. Documentarist Glawogger heeft in zijn eerste langspeelfilm aandacht voor het betere en het marginale Wenen. In Casablanca ontmoeten we bouwvakker Ney die zijn doordeweeks leventje vaarwel zegt voor het gemakkelijke geld dat hij hoopt te verdienen als handlanger van bendeleider Mansour. Ney's in opdracht van Mansour uitgevoerde wraakactie heeft grote gevolgen voor een drietal personen die Swel en Imad Noury voor de camera halen in Heaven's Doors. Die deuren zijn volgens de debuterende cineasten op slot en alleen onze moeders kunnen die openmaken. Leven kan je volgens Freud alleen maar nadat je een vadermoord pleegde. Moeders verzorg je dus best als je tenminste doorheen de filmtitel wil geraken. In afwachting daarvan kan je nog vlug A Guide to Recognizing Your Saints van Dito Montiel inkijken. Hoewel de 'heiligen' eigenlijk bestaan uit de vrienden van Dito. Die liet hij achter in het New Yorkse Queens toen hij bijna uit lijfsbehoud uitweek naar Los Angeles. Na twintig jaar keert hij terug naar Queens om te weten wat er geworden is van de weinige vrienden die drugs, geweld en gevangenis hebben overleefd. Van zijn ouders is hij vervreemd en het komt tot een bitse confrontatie met zijn stervende vader. Met dit in het vlees snijdende portret van een stukje New York uit de jaren tachtig van de vorige eeuw verlaten we de grootsteden en trekken naar Transylvania. Daar gaat Tony Gatlif met zijn personages niet alleen op zoek naar de liefde maar evenzeer naar de roots van zigeunermuziek. Gatlifs collega Rolf De Heer neemt ons vervolgens mee naar de oeroude cultuur van de Aboriginals in Australië. In zijn intrigerende Ten Canoes vertelt hij het verhaal van de jonge Dayindi die verliefd wordt op een van de drie vrouwen van zijn oudste broer. Personages vernoemen heeft weinig zin want ze geraken toch niet door een spellingchecker. Die heeft het trouwens al moeilijk genoeg met het Hongaars van István Szabó's vlot vertelde Relatives waarin de nieuw verkozen procureur-generaal van Zsaratnok de overal opdoemende corruptie bestrijdt. Tevergeefs? Voor Salvador van Manuel Huerga moet u niet naar het gelijknamige land. Salvador is immers de voornaam van een jonge man die tijdens het bewind van Franco bij een politiek getinte overval een politieman doodschiet. En dat met zijn leven dreigt te bekopen. Wie al deze films achter de rug heeft, kan voor een verfrissend filmbad best in The Fountain van Darren Aronofsky duiken. Een omstreden film maar van een adembenemende schoonheid. Laat de violen van Francisco Vargas subversieve El Violin maar aanrukken...