Duitse film verovert festival

Opvallend is de aandacht voor de dagdagelijkse realiteit. Cineasten hebben aandacht voor wat er rondom hen gebeurt. Plak films als Komm Näher, Sommer Vorm Balkon en Knallhart aan elkaar en je krijgt een filmmarathon over "Het leven zoals het is: Berlijn". Je kan zelfs kiezen tussen het zomerse en het winterse Berlijn. In het eerste geval moet je naar Sommer vorm Balkon van Andreas Dresen die hier al een prijs won voor zijn Halbe Treppe. Dresen kijkt naar Berlijn vanop het balkon van bejaardenhelpster Nike en de werkloze Katrin. Ze wonen in hetzelfde flatgebouw en hun vriendschap wordt op de proef gesteld wanneer Nike een vrachtwagenchauffeur binnenhaalt. Katrin wordt depressief en ze heeft amper het geld om voor haar zoontje een paar goede loopschoenen te kopen. Regisseur Dresen wil absoluut vermijden dat mensen op hun beurt depressief worden na het zien van zijn film. Vandaar de luchtige toon en een soms licht voorspelbare humor. Vanessa Jopp is met haar Komm Näher de tegenpool van Dresen. Zij toont een winters Berlijn waarin verschillende personages op zoek zijn naar geluk. Ze lopen kris kras door elkaar in deze sfeervolle en alles behalve miserabilistische film. In Knallhart van Detlev Buck gaat het er aan toe zoals de titel belooft. De vijftienjarige Michael Polischka wordt in een school van de Berlijnse wijk Neukölln gepest en geslagen. Bij zijn moeder kan hij amper terecht want zij heeft meer belangstelling voor haar minnaars. Michael moet dan maar knokkend door het leven. Bucks film komt aan als een vuistslag en getuigt van een groot inlevingsvermogen in de wereld van de jongeren. Alleen met de moederfiguur kan hij niet zo best overweg. Daarmee is hij trouwens in hetzelfde bedje ziek als zijn andere al vermelde collega's. Wie kennis maakte met het leven van Michael moet ook eens naar Lucy van Henner Winckler. Lucy is het kindje van de achttienjarige Maggy en de komst ervan haalt haar leven helemaal overhoop. Berlijn en nog eens Berlijn, geen wonder dat met het over de nieuwe Berlijnse filmschool heeft. Met Sehnsucht van Valeska Grisebach verhuizen we van Berlijn naar een dorpje in Brandenburg waar een man en een vrouw liefdevol samenleven. Tot de man na een uit de hand gelopen feestje voor brandweermannen wakker wordt in het bed van een andere vrouw. Het lijkt een slippertje zonder gevolgen en de man besluit te zwijgen. Maar niets in deze film verloopt volgens bekende patronen. Over het einde van de film spreekt u over drie maanden nog. Sehnsucht is één van de topfilms van het jaar. Maar ook Requiem en Der Freie Wille tonen hoe springlevend de Duitse film nu is. In de op ware feiten gebaseerde en aangrijpende Requiem toont Hans-Christian Schmid hoe een labiele jonge vrouw vooral door haar moeder tot wanhoop wordt gebracht. Voor Der Freie Wille moet je je tijd nemen. Net zoals de regisseur Matthias Glasner dat doet bij het volgen van de ex-gedetineerde Theo. Hij probeert zich na een seksueel misdrijf opnieuw in de maatschappij te integreren maar de signalen die Theo's omgeving uitstuurt maken het hem niet makkelijk. De film speelt zich gedeeltelijk af aan onze Belgische kust. Peer Raben, huiscomponist van Rainer Werner Fassbinder, beweerde ooit dat de leegte die Fassbinder naliet, nog altijd niet opgevuld is. Dat moet worden genuanceerd. Ga maar eens kijken naar de sfeervolle kortfilm Niemand liebt dich so wie ich van Luca Zamai. Zelfs de toekomst van de Duitse film lijkt verzekerd.