Erpe-Mere: een film om naar te luisteren

‘Erpe-Mere’ is het gevolg van een droom, vertelt Noemi Osselaer. Op een nacht droomde ze dat ze doorheen een exploderende ster vloog en meteen wist ze het onderwerp voor haar afstudeerproject aan het KASK. “Niet dat ik die droom letterlijk wilde weergeven in mijn film. Ik ben wel direct begonnen met het verzamelen van beelden en klanken die ik eventueel kon gebruiken”, voegt ze eraan toe.

Noemi Osselaers film begint met een parade van landbouwvoertuigen en met een meisje dat in een weiland kampeert. Ze valt in slaap en via haar beginnen we aan een reis doorheen de kosmos. Af en toe onderbreken mensen de reis.

Met uitzondering van een ondergrondse spoorwegtunnel en een shot met elektriciteitspalen gebeurden haast alle opnames in Erpe-Mere waar Noemi Osselaer ook al haar vorige studentenfilms situeerde. Ze voelt er zich thuis, kent mooie en minder mooie hoekjes en kantjes en er is vooral een stuk bos dat ze als haar eigen filmstudio beschouwt.

Haar film is moeilijk in één genre onder te brengen maar daar maalt Noemi Osselaer niet om. Bij haar gaan documentaire en fictie samen maar je kan beide elementen of klemtonen net anders leggen. “Docu-fictie of fictie-docu, de omschrijving van ‘Erpe-Mere’ is de minste van mijn zorgen. Het is gewoon een film waarmee ik blij ben”, vult Osselaer aan.

Toch benieuwd hoe u aan het scenario begon.

"Ik ondervond dat ik mijn droomervaring moeilijk onder woorden kon brengen. Daarom heb ik, op aanraden van mijn promotor Martine Huvenne, een tekening gemaakt die aansluiting vond bij mijn gevoelens en tevens voor de innerlijke structuur voor de film kon dienen. De uit kleurenstromen bestaande tekening leek op een muzikale compositie en was dus ook handig bij de samenwerking met de muzikanten.”

In de beeldenstroom duiken plots mensen op. Wat is hun functie?

"De personages zijn ankerpunten in de reële wereld maar zoals in een droom vervreemden ze van onze hedendaagse wereld en verdwijnen geleidelijk aan in de film. Van de schooljury kreeg ik te horen dat ik te lang bij het slapende meisje blijf stilstaan. Mogelijk maar ik heb haar nodig als vertrekpunt. Haar beeld zet de oren van de toeschouwer open en de duur ervan is nodig om in de film te komen. Het in de tent slapende meisje is bij uitstek het personage waarmee we ons vereenzelvigen. Zij vormt het kleine narratieve element waarmee de kosmische tocht begint."

De schoonheid van de beelden is opmerkelijk…

"… en toch was schoonheid niet het enige criterium om ze te gebruiken. De film wordt voortgedreven door het ritme van de muziek. Het innerlijke ritme is voor mij belangrijker dan de schoonheid van het beeld. Sounddesign en muziek lopen door elkaar. De klanken in de natuur heb ik veelal zelf opgenomen en soms werden die door de muzikanten verder bewerkt. Zo werd het geluid van een bel aan een treinovergang zodanig bewerkt dat je het nauwelijks nog herkent. "

Te oordelen aan een scène met een hert en een eend, kan u toch goed dieren regisseren…

"Dat is vooral een kwestie van geluk dat soms komt als je veel geduld hebt… Dat koeien in mijn film oplichtende ogen hebben komt door een technisch truukje. Je moet een zaklamp zo dicht mogelijk bij de lens houden en de ogen van de dieren viseren. Kosmische effecten bekom je andere door een lege bokaal met sterk vervuild water te vullen en stroboscopisch licht op te laten schijnen."

Waarom wilde u filmregie studeren?

"Toen ik zestien jaar was ben ik op een dag opgestaan met het idee om een film te draaien. Zomaar. Als voorbereiding op dat plan heb ik dagelijks een film gezien. Bij de ingangsexamens voor het KASK was ik dus voorbereid en ben ik vanzelf in de filmstudies terecht gekomen. En mijn motivatie? Ik hou van knutselen en daar lijkt het maken van film een beetje op. Na deze film zie ik wel wat de toekomst brengt en zal ik me wellicht op een bepaald filmgenre moeten toeleggen. Of niet? Dat zijn zorgen voor later."

Zijn er cineasten die u inspireren?

"In mijn eerste jaar KASK keek ik op naar Terrence Malik en zijn ‘Tree of life’. Geleidelijk aan verandert je smaak, kijk je anders naar je voorbeelden en word je wijzer. Tijdens mijn masterstudies liet ik me inspireren door het werk van de Thaise filmmaker Apichatpong Weerasethakul. De manier waarop hij een spel voert met de tijd, boeit me enorm. "

Je kan de Belgische kortfilms nog bekijken om 16 oktober om 16.30 in Sphinx 1.