Industry Day verkent veranderend filmmuzieklandschap

Wie deze vaardigheden bezit, is het best gewapend om te overleven in een film- en muziekwereld die op zijn grondvesten davert. Het werk van componisten wordt bijvoorbeeld niet langer voor het eerst door radiostations opgepikt maar maakt veelal eerst een internet, een Youtube, of een Spotify omweg. Met het wegvallen van de cd wordt muziek ook minder tastbaar. Muziek wordt aangename lucht, hoorden we een panellid zeggen.

Flexibiliteit ten top
In een wereld waarin de tv-series de nieuwe film vormen, moet ook een filmmuziekcomponist flexibeler worden. Jeff Beal, de componist van onder andere ‘House of Cards’ gaf zijn toehoorders de raad om een tv-serie als één lange film te beschouwen en vanuit die visie te componeren. Toch zijn er specifieke problemen verbonden aan een tv-serie. Bij een film is het duidelijk dat de regisseur de creatieve drijvende kracht is maar bij een tv-serie kan een zogenaamde showrunner de touwtjes in handen nemen. Die man/vrouw is gewoonlijk de executive producer en de scenarist van de serie. Als componist moet je dus wellicht aan meerdere personen verantwoording afleggen. Jeff Beal verkiest één persoon om mee te communiceren. Verder stelde hij bij het componeren voor ‘House of Cards’ vast dat hij door de lengte van de muziek soms met zichzelf in competitie lag. Daarom maakt hij eerst muzikale schetsen die hij aan regisseur of showrunner voorlegt. En zonder dat hij weet in welke richting het verhaal van de serie uitgaat, is het voor hem evenmin mogelijk om te componeren. Beal beloofde echter dat hij niets zou onthullen over een nieuwe serie…Hij had wel persoonlijke en vaderlijk klinkende raad voor een aanwezige componist die zodanig verknocht was aan zijn muziek dat hij er geen afstand van kon nemen. Volgens Beal diende de man voor ogen te houden dat een score nooit wordt geweigerd omdat het geen goede muziek is. Als componist krijg je altijd te horen dat “de muziek jammer genoeg niet past of niet aansluit bij wat men voor ogen had”. Zorg ervoor dat je muziek goed en authentiek is, zei Beal, en train je om je het niet aan te trekken.

AC/DC who?
Landgenoot Wim Corijn en de Britse Maggie Rodford vertegenwoordigden de music supervisors. Rodford werkte o.a. voor ‘Parade’s End’ terwijl Wim Corijn de muziek superviseerde voor o.a. ‘d’Ardennen’, ‘Bevergem’, ‘Le Fidèle’. Beide supervisors vonden het geweldig om songs, platen, composities aan te bieden aan regisseurs en producers. “The fun side of the job”, zeiden ze in koor.. Volgens Wim Corijn was het vroeger eenvoudig om een film van muziek te voorzien. Je ging tewerk alsof je bij een jukebox stond. Hier en daar op een knop drukken en de klus was geklaard. Nu moet de muziek een vloeiend geheel zijn waarmee je een band opbouwt met het publiek. Hij riep op tot meer durf en de daarmee samenhangende creativiteit. Ooit was er een regisseur die AC/DC wilde gebruiken in zijn film. Complete waanzin want veel te duur. Samen met de regisseur vond hij een groep die gelijkaardige muziek speelde. Bij de première waren er voor hem felicitaties omdat hij AC/DC had kunnen strikken. Zijn jongste scalp is een song van Bob Dylan in ‘Arno – Dancing Inside My Head’ van Pascal Poissonier. Naast muziekconsultant is Wim Corijn ook nog muziekuitgever. Ooit een bloeiende en boomende business maar nu haast irrelevant geworden en ook fel bekritiseerd. “Toch zijn de qua aantal sterk gereduceerde muziekuitgevers niet de boze wolven van de muziekindustrie”, zei Wim Corijn.

Ooit was er een regisseur die AC/DC wilde gebruiken in zijn film. Complete waanzin want veel te duur. Samen met de regisseur vond hij een groep die gelijkaardige muziek speelde. Bij de première waren er voor hem felicitaties omdat hij AC/DC had kunnen strikken.

De geheimen van het vak
In zijn algemeenheid vatte de sessie “Tips and Tricks for film/tv/visualmedia composers” nog het best de thematiek van de Industry Day samen. Want lokale en internationaal bekende vaklui gaven enkele van hun geheimen kwijt aan wie op de drempel van een carrière staat. Of nog iets wilde bijleren. “Excellence is key”, klonk het unisono. Alles begint met een droom of met een irrationeel idee en die moet je als beginnend componist met passie najagen. Daarnaast moet je ook perfect het landschap kennen waarin je zal werken en op doorslaggevende momenten beslissingen durven nemen. “Trouw zijn aan jezelf en in jezelf geloven”, helpt ook volgens Jeff Beal. En tegen een stootje kunnen, voegde hij er aan toe. Hij vertelde daarbij dat hij van de producenten van ‘House of Cards’ ooit te horen kreeg dat zijn beginthema van de generiek zou worden gehaald en vervangen zou worden door een song van Randy Newman. ‘Ik zat in de put’, herinnert Jeff Beal zich, “maar uiteindelijk kwam alles goed. De fans van de serie protesteerden massaal en na vier weken stond mijn muziek opnieuw bovenaan. De hele heisa werd zelfs in een aflevering van ‘House of Cards’ verwerkt”.

Verliefdheid
Beth Krakower, die eerst platen promootte en nu met de Krakower Group ook componisten en festivals “in the picture” zet, stal met een enthousiasmerende woordenwaterval op het einde van de dag de show. Marketingtermen als “wat is je brand”, “wat is je verhaal” en dergelijke vlogen in het rond. Wie haar als publicist wil, weet dat hij zijn antwoorden moet kennen op haar vragen. Haar betoog sloeg vonken zodat een potentiële klant in de zaal bescheiden durfde vragen naar de prijs van haar diensten. Beth Krakower maakte er geen geheim van en wie haar engageert, krijgt er, naar eigen zeggen een pak liefde bij. Platonische natuurlijk. “Als ik niet platonisch verliefd word op een cliënt”, voel ik me als publicist mislukt”, zei Beth Krakower.