Italiaans voor gevorderden
Naast Gomorra was Il Divo van Paolo Sorrentino een van de smaakmakers van het jongste filmfestival van Cannes. De titel slaat op Giulio Andreotti die zeven keer eerste minister was in Italië en nu senator voor het leven is. Hij staat al meer dan zestig jaar in de politiek en was meerdere keren het spil van politieke en andere schandalen. Zijn vermeende banden met de maffia brachten hem al voor de rechter en hij werd daar ook voor veroordeeld. Maar in de gevangenis belandde hij niet. Andreotti wordt ook als een spilfiguur beschouwd in een uitgebreid rechts Europees netwerk. Zijn rol in de ontknoping van de ontvoering van Aldo Moro wordt als dubieus beschouwd en hij zou door zijn houding zelfs het doodsvonnis van Moro getekend hebben. Regisseur Sorrentino schetst Andreotti als een gluiperig machtsmens die over lijken gaat en die zich daarbij een quasi goddelijke roeping aanmeet. Zijn gedrag is ondoorgrondelijk en zelfs voor zijn meest nabije kennissen duister en mysterieus. Om de film tot in zijn details te begrijpen, moet je wat op de hoogte zijn van Italiaanse toestanden maar het suggestieve gebruik van beeldtaal en montage werkt grensoverschrijdend. Toni Servillo, ook al te zien in Gomarra, levert als Giulio Andreotti een van de acteerprestaties van het jaar. Wie van literatuurverfilmingen houdt, moet naar Caos Calmo naar het boek van Sandro Veronesi. Het hoofdpersonage Pietro redt een vrouw van de verdrinkingsdood maar verliest kort daarop zijn eigen vrouw. Zij pleegde zelfmoord en nu moet Pietro een druk managersleven combineren met de opvoeding van zijn dochter. Op een dag wordt het hem teveel en hij parkeert zijn auto op het pleintje voor de school van zijn dochter. Wie hem wil spreken, moet hem daar maar contacteren. En zo gebeurt het. Tot zijn dochter een bijzondere wens heeft. Regisseur Antonello Grimaldi wil met zijn film de echte waarden in het leven naar de voorgrond halen en ons tegelijk attent maken op de kleine waardevolle dingen. Op het pleintje komt bijvoorbeeld een vrouw met een gehandicapte zoon voorbij gewandeld en Pietro brengt hem altijd een speciale groet. Nanni Moretti speelt de hoofdrol en doet dat met inzet en overtuiging maar soms voel je, als je de film in zijn geheel beschouwt, dat de schrijver mee de touwtjes in handen houdt. De meest rustige Italiaanse film uit de selectie is La Ragazza Del Lago van Andrea Malaioli. Maar stille waters hebben diepe gronden. Dat blijkt als een meisje vermoord wordt aangetroffen bij de oevers van een meer. De eerste verdachte is een licht mentaal gehandicapte man maar al gauw wordt het lijstje verdachten van politie-inspecteur Sanzio alsmaar langer. Sanzio heeft naast zijn beroepsproblemen nog heel wat persoonlijk leed te verwerken. Zo lijdt zijn vrouw aan de ziekte van Alzheimer. De al eerder vernoemde Toni Servillo speelt de rol van Sanzio op een integere en indringende manier. Het pittoreske dorpje waar alles zich afspeelt en de nog mooiere omgeving zijn bijkomende troeven in deze klassiek maar efficiënt gedraaide film. Met Il Resto Della Notte van Francesco Munzi belanden we volop in de hedendaagse immigratiepolitiek. Munzi situeert zijn film in het noorden van Italië waar we een van de hoofdactrices uit Vier maanden, drie weken en twee dagen terugzien. Zij werkt als meid in een gezin maar vliegt aan de deur als ze van een juwelendiefstal wordt verdacht. Ze keert terug naar haar vroegere vriend die zich in de rand van de maatschappij nestelde en niet vies is van kleine criminaliteit. Haar geschiedenis is slechts een van de drie verhaallijnen die Munzi in zijn film verweeft. Hij toont aan hoe moeilijk de integratie van veel Roemeense inwijkelingen verloopt maar wijst ook op de minder leuke kanten van sommige immigranten. Vandaar dat sommigen de film al misbruikten of de regisseur van vreemdelingenhaat beschuldigden.