John Powell: 'Muziek geeft film diepgang'

Uit de playlist van onze WSA eregast John Powell blijkt dat hij zowel voor animatiefilms als voor langspeelfilms componeerde. Vandaar muziek uit onder meer X-men, The Bourne Identity maar ook uit Ice Age. Hijzelf zorgt samen met Germaine Franco voor de percussie. Dat laatste is een overblijfsel van zijn vorming aan het prestigieuze Londense Trinity College of Music. Percussie was echter maar een deel van het grotere instrumentale geheel. Want ook piano, viool, trombone, elektrische gitaar en de viola bespeelde hij. Zo'n variatie veronderstelt een nobele muzikale achtergrond en inderdaad John Powells vader diende onder sir Thomas Beecham in de London Philharmonic. Toch luisterde vader Powell thuis nooit naar klassieke muziek. Wel naar zogenaamde 'easy listening music' met Burt Bacharach als grote uitschieter. Burt Bacharach? 'Ik weet', onderbreekt John Powell, 'dat Burt Bacharachs werk als voorbeeld wordt gegeven als simpele, vloeiende, oppervlakkige muziek. Maar dat is alleen maar schijn. In werkelijkheid zit die ingenieus in mekaar. Dat ondervindt iedere zanger die zich aan zijn songs waagt. Slechts Dionne Warwick slaagt erin om zijn muziek zoals het hoort te vertolken. Zij is dan ook een perfect muzikaal gevormde artieste.' Na zijn studies begon John Powell muziek te componeren voor reclamefilmpjes. Volgens hem een perfecte voorbereiding op zijn latere werk als filmcomponist want je leert er vlug muziek schrijven, je hebt te maken met mensen die niet goed kunnen uitdrukken wat ze willen en je leert er omgaan met druk. Hijzelf mocht dat voor het eerst uittesten toen hij de muziek componeerde voor Face/Off van John Woo. Het was een last minute opdracht omdat de producer niet tevreden was over de bestaande score. Bovendien wilden de mensen van Face/Off muziek van Hans Zimmer. Die had echter geen tijd, zei dat hij 'een kid kende' en 'dat hij persoonlijk garant stond voor het af te leveren werk.' Sedertdien volgde de ene opdracht na de andere. Over zijn werk zegt John Powell dat 'filmmuziek mee evolueert met de film zelf. In de jaren tachtig diende je dicht op de actie te zitten terwijl we nu worden verondersteld van op armslengte te kijken. De regisseur beschouwt de kijker meer als voyeur, iemand die toekijkt. Dat vergt een andere muzikale benadering'. Dat onderscheid tussen 'dicht' en 'van op afstand' is zelfs merkbaar in de animatiefilms. 'Disney wilde dat de muziek bijna op de personages plakte. Dat noemen wij zelfs de mickeymousing-stijl. Die heb ik toegepast maar toen ik voor Chicken Run en voor Shrek componeerde, wilde Jeffrey Katzenberg geen dergelijke benadering. Bij Twentieth Century Fox en dus voor Robots en Ice Age moest ik opnieuw op de huid van de figuurtjes zitten.' Zoals in de filmwereld gebruikelijk is, wordt John Powell bijna altijd als laatste bij een filmproject betrokken. Alleen bij United 93 kreeg hij zoals iedereen een korte samenvatting van het project en mocht hij een zestal maanden nadenken over de muziek. Maar voor Bourne Ultimatum, het derde luik van de Bourne-trilogie, wacht hij nog altijd op de eerste beelden. En de functie van filmscore? 'Die geeft de film diepgang', zegt John Powell en hij citeert The Magnificent Seven van John Sturges waarvoor Elmer Bernstein de muziek componeerde. 'Ik heb de indruk dat Bernstein zich daarvoor baseerde op Kurosawa's The Seven Samourai's. Zonder Bernsteins muziek zou de remake van Sturges een doodgewone cowboyfilm zijn en nu is het een historische western'. World Soundtrack Awards, zaterdag 14 oktober 2006 in Concertzaal De Bijloke, Gent. Tickets: € 40, € 32 (+ €2 reservatiekost per ticket en € 1,10 verzendingskost per bestelling) via Teleticket (www.teleticketservice.com - 070 345 345)