Ket & Doc-documentaires opnieuw schot in de roos

In Aikiddo ruilt Annabel Verbeke het Ierland van haar schitterende Four Seasons in a Day voor het meer prozaïsche Brussel. Daar gaat de vinnige Aiko na de lockdown op zoek naar nieuwe verhalen voor haar vlog. In de metro, op straat, in appartementen ontmoet ze verschillende kinderen die bijna allemaal iets met muziek hebben. Ze nodigt hen uit om iets muzikaals te brengen of om gewoon hun kamer te tonen. Op een kwartier tijd schetst Annabel Verbeke in Aikiddo op haar eigen onnavolgbare manier een kinderwereld waar heel veel thema’s aan bod komen of worden aangeraakt. Ieder kind brengt iets specifieks naar voor. Van het laten horen van een beginnende operastem over beatboxen tot drummen als therapeutisch middel tegen te veel boosheid. Andere ventileren toekomstdromen en spreken over het geluk om nog kind te zijn. Want de puberteit wenkt en sommigen zien daar wat tegen op. In afwachting dan maar met zijn allen nog eens goed los gaan op het dak van een Brussels appartementsgebouw. Aiko vormt de rode draad in het bonte gezelschap waarin gevlogd wordt dat het een aard heeft. Annabel Verbeke beatboxt met haar op een snip-snap ritme gemonteerde beelden en zorgt met zwevende kleurrijke ballonnen voor een vleugje magie in een wereld waar toen nog geen kernkoppen op scherp stonden.

Voorbij de sterren

Met Voorbij de sterren van Sara van Oostrum komen we van Verbeke’s jeugdige vitaliteit in het andere einde van het levensspectrum terecht, dat van de dood. “Terwijl de grote mensen op de rouwmaaltijd vrolijk waren en deden alsof er niets gebeurd was, zat ik stilletjes alleen met tranen in mijn hoofd”. Dat vertelt een klein meisje na de begrafenis van haar oma. Dit is een van de vele ontroerende en soms beklijvende uitspraken van de kinderen die in Voorbij de sterren van Sara van Oostrum de kans krijgen om over de dood en het sterven te spreken. Van Oostrum sprokkelde verhalen van kinderen en ouderen in de kunstacademies van Eeklo en Waarschoot en verwerkte die op een speelse maar indringende manier in een hybride kortfilm bestaande uit animatie en live action.

Wolken

De openhartige en spontane benadering van kinderen verbindt van Oostrum met de meditatieve benadering van bejaarden. Terwijl de eerste groep zich afvraagt hoe dat zal zijn in die andere wereld, raadt de andere aan zeker te spreken over afscheid want “afscheid nemen brengt troost”. Mooi ook hoe kinderen de goede mensen op witte wolken plaatsen en de grijze en zwarte voorbehouden voor de slechte mensen. Allemaal wolken die waken over de wereld. Van Oostrum zorgt met haar inventieve, kleurrijke en soms grappige vormgeving en omkadering voor toegankelijkheid bij zoveel ernstige thema’s. Hier zit veel troostend educatief materiaal in.

Bgirl Badli

In Bgirl Badli schetst Charlotte De Cort een portret van de veertienjarige Mali die van de ene breakdance battle naar de andere trekt. Ze is immers van plan om van dans haar leven te maken. Haar inzet kent geen grenzen en om haar mogelijkheden te vergroten, verhuist ze naar Brussel waar ze klassiek ballet wil volgen. De combinatie break en klassiek verloopt niet zo vlot want Mali krijgt te horen dat ze de opleiding start met zo’n tien jaar achterstand. Ondanks pijn en protest van haar lichaam durft ze dromen en blijft ze dromen. Dans maakt deel uit van haar identiteit. Dans verfilmen vereist een superbeweeglijke camera en daar weet De Cort wel weg mee. Geregeld confronteert ze realistische beelden met meer uitgelichte esthetiserende. Puik camerawerk van Jordan Vanschel. Regisseur De Cort en Mali Dewanne zijn ieder op hun vlak gepassioneerd door wat ze doen en dat werkt stimulerend op elkaar in. Mauro Pawlowski vertaalt een en ander muzikaal.

Goals

Goals legt het moment vast waarop Husna en Charlotte, twee hartsvriendinnen en voetbalspeelsters, beseffen dat ze in het komende voetbalseizoen niet langer samen zullen spelen bij de Antwerpse City Pirates. Charlotte verhuist naar een Leuvense club maar beiden dromen ervan ooit terug samen in dezelfde ploeg te kunnen spelen. In afwachting strollen en dollen ze door de woonblokken van de Luchtbalwijk in Antwerpen. Ze kopen chips en ijsjes en spelen nog elk een voetbalmatch waarbij Charlotte gekwetst geraakt. Florinda Ciucio volgt haar personages op de voet en maakt een mooie momentopname van een vriendschap die voor het eerst op zijn duurzaamheid zal worden getest. Maar dat lijkt ook iets voor later te zijn. In afwachting maken Husna en Charlotte er het beste van en wisselen slag om slinger handshakes uit die allemaal op een vriendschapshartje eindigen. Zonder daar veel de klemtoon op te leggen toont Goals de veelzijdige etnische achtergrond van de voetballende kinderen. Die is gewoon een feit en volwassenen komen amper aan bod in deze korte documentaire.

Licht

Licht begint met een beeld van Sarah Lederman die haar aan een spierziekte lijdende vader verzorgt en hem verrast met een taart voor zijn verjaardag. Toch gaat Licht niet over Sarah en haar vader maar over Julie die de eerste beelden lijkt te becommentariëren en vertelt dat Sarah het moeilijk heeft met het verlies

dat er aan komt. Sarah en Julie kennen elkaar al lang en Sarah bewondert Julie wegens de manier waarop Julie omgaat met het verlies van haar beide ouders. Daarom wil Sarah een film draaien over Julie’s veerkracht. Na het overlijden van haar vader toen ze zeven was en haar moeder toen ze negen was, werd ze samen met haar broer Thibault opgevangen door Brian en Peter, twee vrienden van haar moeder. Ze werden haar pleegouders die ze minzaam Pépé en Bibi noemt.

Schaduw

Tussen de beelden door van het dagelijks leven in het nieuwe gezin wil Sarah van Julie weten waar ze haar sterkte uit put. Er komen diverse antwoorden zoals “mij focussen op het goede en op alles wat ik wel heb”, “ik kan alles loslaten”. Die houding kwam er uiteraard na een periode van verwarring en het worstelen met de waarom vraag. Inmiddels haalt Julie vooral sterkte uit het samenzijn met mensen. En beschouwt ze, met de woorden van rouwdeskundige Manu Keirse, het verdriet als een schaduw die haar altijd vergezelt maar die ze meestal achter zich laat. Dat illustreert Sarah Lederman treffend met beelden van een skatende Julie die uit een donkere tunnel komt. Reden genoeg voor Sarah om zich, ook skatend, bij Julie aan te sluiten. De cirkel is rond.

Deze derde lichting Ket & Doc werd in première vertoond op het JEF-festival en kan er nog tot 1 april online bekeken worden. De serie is ook te zien op Ketnet en VRT Nu en wordt ook vertoond op het documentaire festival Docville dat in Leuven plaats heeft van 23 tot 31 maart 2022. Jeugdfilmorganisatie JEF verdeelt de reeks en stelt ze ter beschikking van de scholen.