Kinderen kapen competitie

Niemand minder dan onze eigenste Fien Troch zet met haar Unspoken de toon. Lisa, de dochter van Lukas en Grace is spoorloos verdwenen en dat verlies weegt op hun relatie. Ze reageren beiden totaal verschillend op de leegte in hun huis. Op een keer lijkt het er op dat Lisa een teken van leven geeft. Een nieuwe zoektocht begint. Ook die naar elkaar? Fien Troch zit haar personages bijna letterlijk op de huid en fascineert door haar intens inlevingsvermogen. Emmanuelle Devos en Bruno Todeschini schitteren als ouderpaar. Grotere tegenstelling qua aanpak van eenzelfde thematiek tussen Unspoken en Vinyan is nauwelijks denkbaar. Ook in Vinyan verliest een echtpaar een kind, een zoontje dat waarschijnlijk omkwam in de tsunamiramp van 2004. Maar de moeder denkt dat het kind door mensensmokkelaars werd ontvoerd. Er wordt een zoektocht opgestart dat naar de jungle leidt. Regisseur Fabrice du Welz is bekend geworden door zijn Calvaire maar zorgt in zijn jongste film voor meer diepgang. Zonder zijn flamboyante filmstijl helemaal vaarwel te zeggen. Tegenover het ongewild verlies van kinderen staan zij die om welke reden ook hun kind liever kwijt dan rijk zijn. Zo vindt een taxichauffeur in Kabul een baby in zijn taxi. Hij neemt de kleine noodgedwongen mee naar huis en probeert die later over te dragen aan de politie en aan een weeshuis. Maar het lukt hem niet. Een oproep langs de radio heeft meer succes. Er bieden zich verschillende moeders aan. Een Salomonsoordeel dan maar? Wie dat wil horen moet naar de minimalistische maar boeiende Kabuli Kid van Barmak Akram die tot nog toe als documentarist aan de slag was. Kabuli Kid is zijn eerste langspeelfilm en het verleden van de regisseur laat positieve sporen na. Vergeet The Kite Runner en ga naar deze film als je wil weten hoe het er nu in Kabul aan toe gaat. En als je dan toch in Kabul bent, waarom dan niet Two-Legged Horse meepikken die zich ook in Afghanistan afspeelt. De tweevoeter uit de titel is niemand anders dan een jongentje dat door een rijke Afghaan wordt ingehuurd om zijn kreupele zoon te vervoeren. De uit Iran afkomstige Mohsen Makbalbaf schreef het scenario dat door zijn dochter Samira werd verfilmd. De beschreven situatie is een allegorie waarmee de cineaste het reilen en zeilen in de hedendaagse wereld op de korrel neemt. Unanieme lof heeft ze daar tot dusverre niet mee geoogst en Two-Legged Horse zou wel eens tot een van de meest controversiële films van het festival kunnen uitgroeien. Nog wat Afghanistan gewenst? Ga dan naar de Duitse film Nacht vor Augen van Brigitte Maria Bertele. Zij heeft het over een Duitse soldaat die op missie was in Afghanistan en getraumatiseerd terugkeert. Hij krijgt een militaire onderscheiding voor zijn inzet maar is hij wel zo moedig geweest? Wat er daar precies is gebeurd, moet de toeschouwer zelf ontdekken, maar alles heeft een grote weerslag op zijn relatie met zijn 8-jarige halfbroer. In de Argentijnse La Rabia kijkt Albertina Carri door de ogen van twee kinderen naar het gedrag van de volwassenen. Nati, een van de twee kinderen, is op een onverklaarbare manier doofstom geworden en is alleen maar vriendjes met Ladeado. De vader van Ladeado heeft een relatie met haar moeder en om de trauma's die dat veroorzaakt van zich af te zetten, tekent ze in ruwe schetsen wat ze zag. Een en ander blijft niet zonder gevolgen als de volwassenen de tekeningen ontdekken. La Rabia is een rauwe film waarin de cineaste zowel animatie als langspeelfilm verwerkt. Hij komt aan als een vuistslag in de maag maar de vitale beeldtaal is uniek. Kinderen groeien natuurlijk op en worden groot. Maar cineasten als Atom Egoyan en Sylvie Verheyde verliezen hen niet uit het oog. In Adoration toont Atom Egoyan hoe de wees geworden Simon verstrikt raakt in gebeurtenissen in verband met de dood van zijn ouders. Maar heeft zijn vader wel een zelfmoordaanslag gepleegd? Simon gaat aan de slag met de nieuwste communicatiemiddelen en als dusdanig is Adoration een hedendaagse voortzetting van Speaking Parts. Mychael Danna onderstreept alles met vele violen. Bij Stella van Sylvie Verheyde keren we terug naar het Parijs van de jaren zeventig. Stella gaat, met een voetbal onder de arm, voor het eerst naar het middelbaar en komt met een blauw oog terug thuis. Net zoals dat de cineaste overkwam. Stella is echter veel meer dan een persoonlijk getuigenis. Haar film is een oproep om jongeren kansen te geven. En voor wie van een kordate samenvatting houdt, is Stella een Entre Les Murs maar met muziek.