'Mandy' is dé cultfilm van het jaar

Sinds 'Mandy' in mei in de Quinzaine des Réalisateurs (de belangrijkste nevensectie van het officiële programma van het festival van Cannes) in première ging, is deze tweede speelfilm van Panos Cosmatos in geen tijd uitgegroeid tot dé cultfilm van het jaar.

Panos Cosmatos is de zoon van George P. Cosmatos, een regisseur van Griekse afkomst die in de jaren '70 en '80 van vorige eeuw een actiefilmspecialist was en zich aan alle mogelijke genres waagde (of vergreep zullen sommigen zeggen): rampenfilms ('The Cassandra Crossing'), oorlogsfilms ('Escape to Athena'), maar ook westerns ('Tombstone'). Zijn belangrijkste wapenfeiten zijn de twee films die hij draaide met Sylvester Stallone, 'Rambo: First Blood Part II' en 'Cobra'. Inderdaad, veelzijdigheid troef maar wat al zijn films met elkaar gemeen hebben: ofschoon ze ernstig bedoeld zijn, kun je ze toch niet echt au sérieux te nemen.

De appel valt kennelijk niet ver van de boom: ook Cosmatos Jr. maakt regelrechte pulp, maar dan zo uitzinnig en over the top dat je er echt plezier aan beleeft. Op voorwaarde tenminste dat extreem geweld en nog extremer effectbejag je niet afschrikken.

Waanzinnige koortsdroom

'Mandy' speelt zich expliciet af in 1983, het jaar waarin de toen 9-jarige Cosmatos voor ‘t eerst in zijn leven een videozaak binnenstapte en aan het fantaseren sloeg over de hem verboden VHS cassettes in het horrorgenre.

'Mandy' lijkt de film te zijn waarin hij de emoties die hij toen voelde heeft omgezet in één lange koortsdroom waarin waanzinnig geweld tegelijk rauw en esthetiserend op het doek wordt geklad.

Zonder al te veel over het verhaal te willen onthullen, volstaat het te weten dat de houthakker Red Miller (Nicolas Cage) samen met zijn vrouw Mandy (Andrea Riseborough) op een afgelegen plek in de bossen woont en hun rustig leventje brutaal wordt verstoord door de religieuze sekte Children of the New Dawn, aangevoerd door een behoorlijk geschifte leider (Linus Roache), die duidelijk geïnspireerd is op Charles Manson, en zich omringt met een demonische motorbende.

Met kruisboog & cirkelzaal

'Mandy' valt duidelijk in twee delen uiteen die tegelijk elkaars tegengestelde zijn maar ook elkaar perfect in evenwicht houden. Eerst is er de wat vervelende idylle in een geforceerd sensueel verloren paradijs, vol met beelden die ‘all you need is love’ uitstralen. Daarna volgt de apocalyptische wraakqueeste, geënsceneerd en razend gemonteerd als een afdaling in de hel.

Zowel bij Nicholas Cage als bij de regisseur slaan alle stoppen door. Cage acteert in een manisch-expressionistische stijl die al zijn vorige acteerexcessen overtreft; de vindingrijke wijze waarop hij gewapend met kruisboog en cirkelzaag de bad guys één voor één afslacht, maakt deze donkere quasi Bijbelse vergeldingsfilm ook echt grappig.

Finale Jóhann Jóhannsson

Cosmatos trakteert ons op een bad trip vol psychedelische huiver en groteske martelingen en verminkingen. Stilistisch is het zeker niet origineel wat Cosmatos doet, maar je moet wel toegeven dat zijn mix van eighties trash en procedés uit de sixties Underground Cinema, wel zijn doel bereikt: de toeschouwer murw slaan met een bombardement van naargeestig viscerale cinema. De daarbij horende akelige en schrille soundscapes zijn van de intussen overleden Jóhann Jóhannsson ('Sicario', 'Arrival', 'Prisoners'). Zijn finale score is er een die door merg en been gaat.

Alhoewel 'Mandy' zich lijkt af te spelen in het verwaarloosde Midden-Amerika van de Trump-fans werd hij grotendeels bij ons in de Ardennen opgenomen, vandaar dat naast producent Elijah Wood ook een paar Belgische producenten op de aftiteling staan en er ook enig Vlaams acteertalent in opdraaft, zoals Line Pillet uit Patrice Toye’s 'Little Black Spiders'.

'Mandy' is onze eerste One Shot Cinema-film van dit seizoen en is te zien op 11, 15, 25 en 29 november in Sphinx Cinema (Gent). Reserveer jouw ticket(s) hier. De vertoning van donderdag 15 november zal ingeleid worden door actrice Line Pillet.