Met Bergman naar de Toverfluit.
13 okt 2011
Dank zij de digitalisering gaat de opera de jongste tijd veelvuldig naar de cinema. Ten tijde van Ingmar Bergman ging de cinema nog naar de opera. Met de verfilming van De Toverfluit van Mozart was Bergman de trend om in de jaren tachtig van de vorige eeuw opera's te verfilmen enkele jaren voor. Naar eigen zeggen was hij al als tiener onder de indruk van een van Mozart's grote meesterwerken.
Bergman werkte jaren aan de voorbereiding van zijn verfilming want hij wilde de opera zo toegankelijk mogelijk maken. Als locatie koos hij voor het even buiten Stockholm gelegen Drottningholm theater maar toen de scène daar niet stevig genoeg bleek voor de filmcrew werd het nagebouwd. Het gaf Bergman en zijn ploeg een grote vrijheid van werken. Want hij verlaat geregeld de scène om een blik te werpen op wat er in de coulissen gebeurt. Het effect is zonder meer heerlijk.
In het libretto benadrukt Bergman vooral de liefdesperikelen van Tamino en Pamina en van Papageno en Papagena. Zijn Toverfluit is een grandioze ode aan de liefde en aan de alles overwinnende kracht ervan. De wijze waarop hij de ouverture in beeld brengt, werd spraakmakend. Tijdens de ouverture toont hij de veel close-ups van de toeschouwers. Daaronder enkele van zichzelf en van naaste medewerkers als cameraman Sven Nykvist. Een klein meisje komt het meest in beeld en vormt een leidraad in de verfilming. Maar in tegenstelling tot wat veelvuldig wordt gezegd en geschreven gaat het niet om het dochtertje van Bergman en Liv Ullmann.
Deze Toverfluit werd op 1 januari 1975 uitgezonden op de Zweedse televisie. Over de prestaties van sommige zangers waren de meningen verdeeld maar er was niets dan lof over de filmische adaptatie. Bergman kreeg wel op zijn donder van Von Karajan omdat hij wat gewijzigd had aan het libretto maar, met alle respect voor de grote dirigent, laat dat u niet tegenhouden om een fantastische filmavond mee te maken.
Programma: Studio Skoop: 13/10 20u.
16/10 17u.