My Darling Quarantine, week #3

'My Darling Quarantine' vertrekt ook in week drie nog steeds vanuit het oogpunt dat “kortfilmliefde zich sneller verspreidt dan eender welk virus”. Dus schotelen acht programmatoren - dit keer onder meer uit Leuven, Londen en Winterthur - ons de nodige portie dystopische cinema voor.

'My Darling Quarantine Short Film Festival' geeft niet alleen filmmakers een platform, maar tracht ook geld in te zamelen voor Artsen Zonder Grenzen, die de coronacrisis probeert te bedwingen op de Griekse eilanden waar op dit eigenste moment zo’n 40.000 vluchtelingen hun lot afwachten. Getroffen culturele instituten en freelancers mogen zich verwachten aan de andere helft van het ingezamelde bedrag. Zij die hun steentje willen bijdragen verwijzen we graag door naar de GoFundMe.

Dit is de selectie van week 3 van 'My Darling Quarantine':

Dag 1: 'Parachutes' van Wendy Pillonel

Maandag gaat van start met een bijdrage van Jela Hasler, een Zwitserse regisseur die in haar rol als bestuurslid van Pro Short, de Zwitserse kortfilmassociatie, de kortfilm 'Parachutes' van landgenote Wendy Pillonel naar voren schoof. We zien honderden kinderen, bevroren in een gechoreografeerde robotdans op een kunstmatig strand; allen werken ze vlekkeloos synchroon aan hun eigen, doch gelijkaardige zandkasteel. Iedereen, behalve Estelle. Wanneer zij wordt benaderd door een knul die beweert dat hij de échte zee kan zien, lijkt de kartonnen wereld uiteen te vallen. Pillonels film lijkt een ode aan de kinderlijke verbeelding, maar kan door de cynische kijker evenzeer gelezen worden als een Black Mirror-variant op die lofzang: kinderlijke naïviteit in een tijd van kilte en afstandelijkheid? Het zeemzoete einde laat ruimte voor interpretatie, aan u om te beslissen.

Dag 2: 'The World' van Mika Taanila

De Finse videokunstenaar Mika Taanila gooit het met 'The World' over een andere boeg. In zijn onbehaaglijke montagestorm verzamelde hij de verlaten landschappen, gebouwen, straten en eenzame dieren uit Nicolas Roeg’s David Bowie-vehikel 'The Man Who Fell To Earth', om ze vervolgens op hun kop te zetten. Bijgestaan door Ziggy Stardusts 'The Man Who Sold The World' – achterstevoren afgespeeld uiteraard – en geluiden van aardbevingen en vallende rotsblokken krijgt de Apocalyps wervelend vorm en lijkt het alsof de wereld pardoes op onze hoofden dondert. Al sluit de Fin af met een helderblauwe lucht. Misschien betekent dit dan toch niet het einde? Een knap, onheilspellend experiment, getipt door Emilia Mazik van het Short Waves Festival te Polen.

[IMG]

Dag 3: 'The External World' van David O'Reilly

Meer deconstructie in David O’Reilly’s 'The External World', een cornucopia van glitch art, absurde comedy en webvervreemding. Via korte sketches schetst de filmmaker een 3D-animatiewereld bevolkt door pendelende Pikachu’s, hoogzwangere emojidrollen en veeleisende vaderfiguren. Naast de cartooneske klankband één verbindende factor: de alomtegenwoordigheid van een bittere hatelijkheid. De scherpe satire van O’Reilly slaagt er met verve in om de precaire mentale staat van de meme-generatie te becommentariëren en het is juist door hetzelfde e-nihilisme als dat van de onlinegemeenschap aan te wenden, dat hij slaagt in zijn opzet. In een tijdperk waar alles mag en niets nog shockeert, is dat een hele verwezenlijking. Tom Grimshaw van London Short Film Festival en Filmfest Dresden mogen we bedanken voor de selectie van dit vuilgebekte kleinood.

[IMG]

Dag 4: 'Habana' van Edouard Saliers

Op donderdag vertoeven we in Havana, dankzij Niels Putman van het Vlaamse Kortfilm.be en Sarah Dombrink van Interfilm Berlin. Zij zetten 'Habana', Edouard Saliers sombere scifi op het programma: een zwart-wittour door de Cubaanse hoofdstad, die in een nabije toekomst bezet wordt door een buitenlandse oppermacht. Lazaro, een onbevreesde straatjongen, neemt de kijker op sleeptouw. We passeren zwaarbewapende checkpoints en een kustlijn bezaaid met gigantische boorplatformen die pikzwarte rookpluimen de lucht in stoten. Dat de film een style-over-substance MTV-esthetiek hanteert, mag geen verrassing zijn: Salier blikte eerder geslaagde videoclips voor Justice, Massive Attack en Air in. Al wijzen occasionele, sociaal-realistische flitsen doorheen de film op een regisseur die ook de andere kant van het spectrum graag aftast.

[IMG]

Dag 5: 'Submarine' van Mounia Akl

Een afvalcrisis en een gevaarlijke zure regen bedreigen de Libanese bevolking. Er wordt een grote evacuatie gepland en terwijl de mensen hun kostbare bezittingen uit hun huizen zeulen en in hun auto’s proppen, weigert de jonge vrouw Hala te bougeren. Mounia Akls studentenfilm 'Submarine' werd in 2016 geselecteerd in Cannes en vindt nu een plaats in My Darling Quarantine dankzij Nicolas Khabbaz (NDU International Film Festival) en Sarah Schlüssel (Berlinale Shorts). Te midden van alle chaos en onrust klampt Hala zich vast aan haar herinneringen en haar nest, want net als de televisiekijkende Vlaming weet zij heel goed dat het nergens beter dan thuis is. De doorzichtige metafoor wordt versterkt door een gevoelige portrettering: Akl windt geen doekjes om het verhaal dat ze wil vertellen en dat siert zowel de film als de filmmaker.

[IMG]

Dag 6: 'Nation Estate' van Larissa Sansour

Ook Larissa Sansours 'Nation Estate' voert ons naar het Midden-Oosten: ditmaal naar Palestina, getransformeerd tot een gigantische woonblok met een klinisch wit interieur, dat de Palestijnse bevolking herbergt. Zo komt verdieping 13 uit in Jerusalem, terwijl verdieping 16 in Gaza City stopt. De film bracht in 2013 heel wat controverse teweeg toen de regisseur uit de Elysée-wedstrijd werd gebannen door sponsor Lacoste, wegens té pro-Palestijns. Met haar ideosyncratische mix van Arabisch futurisme en dystopische scifi maakt de filmmaker juist een zeer akelige voorspelling: is deze vergezochte, quasi-onmogelijke ‘verticale oplossing’ werkelijk de énige oplossing tot het Israëlisch-Palestijns conflict? Een nieuwe wereld wordt opgebouwd, opgetrokken uit kille baksteen. John Canciani van Internationale Kurzfilmtage Winterthur selecteerde de film.

[IMG]

Dag 7: 'Patision Avenue' van Thanasis Neofotistos

Zondag wordt afgesloten met het Griekse 'Patision Avenue' van Thanasis Neofotistos: een dertien minuten durend tracking shot à la Dardennes, waarin we nooit het gezicht van onze protagonist te zien krijgen. De jonge moeder is op weg naar een auditie door de straten van het rumoerige Athene wanneer ze telefoon krijgt en hoort dat haar jonge zoontje Yannis door de babysitter is achtergelaten. Terwijl ze met de ongelofelijke veerkracht van het moederschap de stressvolle situatie tracht op te lossen, stort rondom haar langzaam de wereld in. Neofotistos’ film is een kinetische oefening in spanningsopbouw die draait rond één minutieus uitgewerkt idee. Met oog voor locatie en belichting komt de regisseur zo tot een intense volbloedthriller, waarin de politieke urgentie vooral als decor fungeert. Ben Vandendaele, Belgische producent van meesterlijke kortfilms als Deben Van Dams 'De weg van alle vlees' en Thijs De Blocks 'In de Naam van de Kater', zette de film op het programma.

[IMG]

Michiel Philippaerts, kortfilmprogrammator Film Fest Gent.