My Darling Quarantine, week #5

Dag 1: 'Agua Mole' van Alexendra Ramires en Laura Gonçalves

Ah, de Portugezen en hun onvertaalbare gevoel van saudade; een melancholie die schippert tussen verlangen en gemis. Het omhelst Alexandra Ramires’ en Laura Gonçalves’ 'Agua Mole', waarin een zwart-wit animatiedorp op het Portugese platteland ons nogal Miyazakiaans wordt geïntroduceerd middels opgewekte trekzakmuziek, picturale taferelen en een zwarte, speelse geest. Vervolgens gebeurt er iets moois: documentaire-getuigenissen van oude bewoners vallen bij op de klankband, vertellen over het tragische leeglopen van het dorp. Sterke windvlagen lijken de straten leeg te blazen en krampachtig houden de mensen zich vast aan hun geliefden, à 'La promenade' van Chagall. Bijna letterlijk worden de broze woorden verbeeld door de twee regisseurs. Steeds met aandacht voor details en voor poëzie. Terwijl de eeuwige vergetelheid het dorp binnenstroomt slagen Ramires en Gonçalves er juist in om het verdwijnen voor altijd vast te leggen. Een heel bijzonder pareltje, getipt door Mathieu Janssen (Go Short) en Salette Ramalho (Agencia).

[IMG]

Dag 2: 'Ottica Zero' van Maja Borg

“Why is it so important for you to put a finger on what I am?” lacht een vrouw een beetje spottend, nadat haar vriendin, tevens de regisseur, haar gevraagd heeft of ze Joods, moslima of gek is. Niet lang na haar grote break verdween Italiaanse actrice Nadya Cazan volledig van het toneel. Ze hield op met bestaan, ze rebootte als het ware. Toen ze terugkeerde, bestond Nadya niet langer, maar was er een nieuw persoon opgebouwd: N.E.M. In 'Ottica Zero', getipt door Christoffer Olofsson (Uppsala Short Film Festival), volgt documentairemaker en videokunstenaar Maja Borg de nieuwe vrouw tijdens haar zoektocht naar een alternatief systeem. N.E.M. wordt daarin bijgestaan door futurist Jacques Fresco, die het communisme, fascisme en socialisme verwerpt als “niet radicaal genoeg” en een utopische toekomst dúrft te verbeelden. Via het samenplakken van lo-fi archiefbeelden en korrelige Super 8-footage, vergezeld van dromerige synthmuziek, komt Borg voornamelijk tot een gevoelig portret van haar toenmalige partner en hun gedeelde – persoonlijke én politieke – idealen. Al werkt haar constante spel van expressieve abstractie in de montage en beeldvoering helaas niet altijd even goed. Altijd intrigerend, nooit beklijvend.

[IMG]

Dag 3: 'Digger' van Kengo Yagawa

Een woordeloze, doch schreeuwerige manietrip naar Japan op woensdag, dankzij de Belgische Wim Vanacker die programmeert voor Cannes. Hij zette 'Digger' van Kengo Yagawa op het programma. Diep verscholen in het woud komen ’s nachts groepen mannen samen, om hun frustratie letterlijk weg te scheppen met allerlei spades, steekschoppen en zelfs plantenschepjes. De handheld camera duizelt rond het vreemde ritueel, terwijl desoriënterende dissolves naar beelden van opvliegende aarde het geheel een buitenaards sfeertje verlenen. Als er iets gezegd kan worden over Yagawa’s beeldtaal is het dat die hoogst origineel en verfrissend speels is, waardoor zelfs de onderbelichting tijdens de nachtscènes een belangrijke bouwsteen wordt in het schotse, scheve huis dat de regisseur met veel gusto opbouwt. Zie het als een variant op Fight Club – of lees er gerust iets anders in. Wat vaststaat is dat het altijd een verademing is om cineasten bezig te zien die, knullig of niet, hun eigen ding durven doen.

[IMG]

Dag 4: '9023' van Sotiris Petridis en Tania Nanavraki

Ook in week 5 van de lockdown reizen we weer naar Griekenland, waar Sotiris Petridis en Tania Nanavraki zich op genreterritorium begeven met hun goedkoop ogende kanibaalfilm '9023'. Ook hier een dun, politiek laagje vernis dat veeleer wordt aangebracht om de regisseurs vervolgens als vrolijke pubers te laten spelen met gruwelijke B-movie plottwists – die je van ver ziet aankomen – en grauwgroene thrillertinten. In een nabije toekomst worden de burgers die niet ‘waardevol’ zijn voor de maatschappij gebruikt als… wel, burgers. Een duidelijke verwijzing naar de bezuinigingsmaatregelen die Griekenland moest doorvoeren uiteraard, maar helaas niet veel meer dan dat. Met een zuinige 7 minuten is de film ideaal als klein tussendoortje en dat de film bijgevolg enkele publieksprijzen in de wacht sleepte valt niet te verbazen. Melissa Delmee Maletras van Leiden International Short Film Experience zette het bloederig vieruurtje op de menu.

[IMG]

Dag 5: 'Acid Rain' van Pavel Brenner, Julian Flores en Sherif Alabede

Een videoclip op vrijdag, en wel die van EDM-producer Lorns 'Acid Rain'. Sinistere synths wekken een Hooters-achtige serveuse tot leven en brengen de camera aan het rollen: één lang shot – tenminste, zo wil de regisseur ons doen geloven – voert ons van een gecrashte auto naar een nachtelijke milkshakebar. Scherpe, hoekige bewegingen monden uit tot een dans van de ondoden, die vlekkeloos gechoreografeerd wordt doorheen de ruimte van rook en neonlichten. Het resultaat is een hypergestileerd eerbetoon aan jaren ‘70 zombiebombast en -pastiche en Tarantino’s grindhousefilm 'Death Proof'. Ryan McDonald van Princeton Independent Film Festival zette de film op het programma. Om dansend het weekend in te trekken.

[IMG]

Dag 6: 'Dekaden' van Adam Taufiq Suharto

Een low-budget (no budget?) dystopie wordt tot leven geroepen door de Maleisische Adam Taufiq Suharto, die ogenschijnlijk met enkele vrienden een snelle film inblikte. We lezen op wapperend krantenpapier dat 90% van Zuidoost-Azië is overspoeld en worden vervolgens geïntroduceerd tot een drenkeling. Suharto doet redelijk wat met weinig middelen: zo neemt hij alle tijd die hij nodig heeft om de eenzaamheid van zijn personage te onderstrepen, al heeft hij natuurlijk een mooi decor om mee te werken. Wanneer hij terugvalt op makke slow-motion en een disruptief sound design – om zijn gebrek aan deftige klankman te verbergen – kunnen we de amateuristische look and feel helaas niet meer bedekken met de mantel der liefde. Zie het als een onbehouwen experiment in sfeerzetting. Adam Symchuk en Panos Kotzathanasis van Asian Movie Pulse gaven de film een plaats op het programma.

[IMG]

Dag 7: 'Rabbitland' van Nikola Majdak Jr. en Ana Nedeljković

Op zondag betreden we 'Rabbitland', al is het daar niet zo leuk als dat klinkt. De Servische animatieregisseurs Nikola Majdak Jr. en Ana Nedeljković schiepen een unheimisch maanlandschap van plasticideravage, waar de enige sporen van een ‘mensheid’ de stukgeschoten muren zijn, die als magere skeletten naar de hemel rijzen. Tussen het puin vinden we roze konijntjes maar, zoals de voice-over ons uitlegt, deze schattige beestjes hebben geen hersenen. Elke dag worden ze gewillig naar een grauw grensgebied getransporteerd, alwaar ze “hun stem moeten uitbrengen”. De bitsige allegorie voor een verrotte democratie die Majdak Jr. en Nedeljković afleveren wordt steeds pijnlijk bekneld door een gevoel van existentialisme, dat extra in de verf wordt gezet door het wachten op een ondergang die uiteraard nooit arriveert. Zo herhaalt het proces zich – tot in de eeuwigheid. Tim Burton zou jaloers zijn op die eng giechelende meisjespoppen, die zich over het miserabele lot van de konijntjes verkneukelen. Sterk werk dat dankzij Inja Korać (Motovun Film Festival) de vijfde week van My Darling Quarantine mag afsluiten!

[IMG]

Michiel Philippaerts, kortfilmprogrammator Film Fest Gent.