My Darling Quarantine, week #6

Kijk de kortfilms hier.

Dag 1: 'Hotel Rienne' van Ola Simonsson & Johannes Stjärne Nilsson

Nét op de dag dat karakterkop Henry Dahlberg een belangrijke presentatie moet geven voor de raad van bestuur zitten er gaten in het tijdscontinuüm. Dat maakt het natuurlijk niet makkelijker voor de reeds nerveuze, grijze kantoormuis. Terwijl rondom hem bepaalde vervelende situaties zich blijven herhalen, lijkt het moment van de waarheid hem te ontvluchten: telkens hij begint aan zijn presentatie verspringt de arme Henry weer naar een eerder tijdstip. De Zweedse Ola Simonsson en Johannes Stjärne Nilsson leveren met 'Hotel Rienne' een droogkomische, 'Groundhog Day'-achtige labyrintfilm af, eentje waarin de onbeholpen protagonist geleidelijk transformeert tot één solide brok stress die zich door de verschillende beproevingen-in-loop tracht te worstelen. Aan het uitwerken van een ingewikkelde logica, die meestal gepaard gaat met tijdreisverhalen, besteden de regisseurs – gelukkig – niet te veel aandacht, al herbergt het scenario occasioneel een slimme vondst. Geniet van het knappe, Scandinavische production design (koude Ikeakantoren, warme woonkamers van fake mahoniehout) en de sprookjesachtige ontknoping. Mariana Hristova van Balkans Beyond Borders tipte de film.

[IMG]

Dag 2: 'Chigger Ale' van Fanta Ananas

Een Afrikaanse Hitler, compleet met snor en uniform dat iets te groot uitvalt, valt een plaatselijke herberg in Addis Ababa (de hoofdstad van Ethiopië) binnen. De dansende meute gunt hem geen blik, behalve dan wanneer een flauwe plezante een stoel onder hem uit trekt en de kleine nazikloon wordt uitgelachen door de stamgasten. Beteuterd keert hij terug naar huis. Regisseur Fanta Ananas noemt zichzelf de ‘Tarantino van Ethiopië’, al lijkt de Amerikaanse Harmony Korine ('Gummo', 'Spring Breakers') een betere vergelijking. Net als in het werk van deze Koning van het Obscure en het Obscene, mixt veelzijdig talent Fanta Ananas in 'Chigger Ale' een frivole absurditeit – die bij wijlen weliswaar neigt naar licht problematische freakshow – met een straight-to-video trash-esthetiek. Door te spelen met grote symbolen (Beyonce, Cristiano Ronaldo, maar ook vooral Adolf Hitler) bekomt de regisseur uit Ethiowood een vreemde hutsepot, waarin populaire tekens hun oorspronkelijke betekenis verliezen en een nieuw, onorthodox sci-fi universum vorm krijgt. Het werkt desoriënterend én komisch, al zal het publiek eerder kort gniffelen dan hardop lachen. Carla Vulpiani van Varicoloured wordt bedankt voor deze rariteit!

[IMG]

Dag 3: 'Contamination' van Carl Stevenson

Een duif met kattenhoofd landt door het open raam in een leegstaand huis, scharrelt verkennend over de houten vloer. De Britse Carl Stevenson schept in zijn 'Contamination' uit 2004 een zwart-wit dystopie waarin de kruisbesmetting van genetisch materiaal vanwege een niet nader genoemde ramp uit de hand is gelopen. Via een macabere mengeling van 2D- en 3D-animatie ontstaat een Lynchiaanse wereld: unheimisch en droomachtig. Maar er valt ook een vreemde lyriek te bespeuren tijdens de korte 6 minuten dat Stevenson ons weet te hypnotiseren, wanneer de verontrustende ambientsoundtrack hetzelfde thema herhaalt en herhaalt en middels slow-motion en een sterk montageritme een poëtische, rustgevende dans ontstaat van groteske beelden. We zien mensen in maatpak met duivenhoofden en duiven met mensenhanden als vleugels, verstild in een doodse wals. Het mag geen verrassing heten dat Stevenson later met choreografen zou samenwerken voor live performances. Interessant werk, dat we leren kennen dankzij Lotte Kircher (Internationale Kurzfilmtage Winterthur).

[IMG]

Dag 4: 'The Was' van Soda_Jerk

Wie kent er The Avalanches nog, de Australische electropopgoden die in 2000 een volledig album opbouwden uit maniakaal knip- en plakwerk van gevonden stukjes muziek? Toen ze in 2016 terugkeerden met hun langverwachte opvolger besloten ze dat te doen in stijl – en dus schreven ze kunstcollectief Soda_Jerk aan voor een spraakmakende, bijhorende videoclip: 'The Was'. Net als de band die hen inschakelde, ging het duo te werk met schaar en lijm. Bij wijze van spreken toch. Zo werden Tupac en Jean-Paul Belmondo en Laura Dern en Beavis & Butthead gepaard in dit verleidelijke bricolagefestijn dat de kijker meeneemt op een magische en kleurrijke nostalgietrip doorheen een typisch Amerikaanse binnen- en buitenwijk. Van de groezelige metrostations tot de keurig groene voortuinen, alles passeert de revue tijdens de psychogeografische tour door ons filmisch geheugen. Een zalig charmante videoclip dus, extra intrigerend voor de cinefiel die de 129 verschillende films kan herkennen. Driewerf hoera voor Sigrid Hadenius van Uppsala Short Film Festival, die besloot om voor een utopie te kiezen.

[IMG]

Dag 5: 'Exland' van Mihai Grecu & Thibault Gleize

Diana Mereoiu van Vienna Shorts zet een echte, goeie ouwe rampenfilm op het programma. Zij het eentje zonder de flashy explosies van een Michael Bay - en zonder menselijke personages. In 'Exland' van Mihai Grecu en Thibault Gleize glijden we met de camera over uitgestrekte fjorden en gletsjers, bergtoppen en plateau’s. Ongerepte natuur, tot we tussen de mist mysterieuze monumenten ontwaren: gigantische constructies met ledschermen, waarop sterren en pijlen flikkeren, als de richtingsaanwijzers in een spelletje Mario Kart. Plots duikt de platte commerce overal op, zij het volledig geabstraheerd door de twee regisseurs tot skeletale structuren in het winderige landschap. En dan wordt de ondergang aangekondigd. Het duo multimedia-artiesten slaagt er met verve in om het opdringerige systeem van laatkapitalisme te tonen in al zijn naakte, stripped-down dreiging. Een systeem dat in een kleurrijke laatste adem over het land zal rollen.

[IMG]

Dag 6: 'Voces del secuestro' van Ryan McKenna

Twintig jaar lang konden gezinsleden van verdwenen geliefden door het programma 'Voices of Kidnapping' persoonlijke radioberichten verzenden in het Colombiaanse Amazonewoud, in de hoop dat de gekidnapten hun fluisteringen zouden opvangen. De Canadese Ryan McKenna besloot met dat gegeven aan de slag te gaan en verzamelde enkele geluidsopnamen die destijds het reusachtige woud werden ingestuurd. Mistige en donkere beelden van de jungle, geschoten op korrelige pellicule, staan de intieme en vaak hartverscheurende berichten bij, maar bieden geen soelaas of verlossing. Dat minimalisme draagt de film een heel eind, maar uiteindelijk bereikt ook dit sterke idee zijn limieten na enkele minuten. Aangrijpend, maar daardoor niet altijd even interessant op filmisch niveau. Sanne Jehoul van Glasgow Short Film Festival zette de film op het programma.

[IMG]

Dag 7: 'EGG' van Martina Scarpelli

De week sluiten we af met festivalsucces 'EGG' van Martina Scarpelli, ons getipt door de belangrijke sales agent van kort animatiewerk, Miyu Distribution. In de kortfilm neemt Scarpelli ons mee naar een wereld bestaande uit zwart en wit, behuisd door allerlei geometrische figuren: muren, tafel, frigo, etc. Te midden van dat alles, de getormenteerde stand-in voor de regisseur, onze protagonist die worstelt met anorexia. Het naakte, broze lichaam van de vrouw, opgesloten in een kubus, worstelt met het geheim – zinkt weg in het verblindende wit van haar obsessie voor vorm. Die krachtige symboliek wordt tot het uiterste gedreven dankzij de minimalistische animatie, waardoor de film een perfect voorbeeld wordt van een werk waarin inhoud en stijl elkaar prachtig versterken. Ondertussen laat de voice-over genoeg ruimte om door de spleten van haar gepijnigde ziel te gluren. Wat een film om de week mee af te sluiten.

[IMG]

Michiel Philippaerts, kortfilmprogrammator Film Fest Gent.