One Shot Cinema december: Chronic

De vorige film van de Mexicaanse regisseur Michel Franco was dermate sterk dat je al van zeer goede huize moest zijn om dit te overtreffen of toch tenminste te evenaren. 'Chronic' haalt misschien niet het niveau van 'Después de Lucia' (After Lucia), maar blijft het werk van een talentrijke filmmaker die ons weet te raken, te verrassen, te boeien en te verontrusten. Ook nu weer kiest Franco voor een ongemakkelijk onderwerp, schroomt hij het niet om in de uitwerking en toon van zijn film de toeschouwer te desoriënteren en zelfs een keer brutaal te schokken. Het is precies deze abrupte slotscène die verdeeldheid zaaide bij de wereldpremière in 2015 op het filmfestival van Cannes en tussen voor- en tegenstanders voor felle discussies zorgde.

In 'Después de Lucia' (2012) kaartte Franco het probleem aan van pesten op school; in zijn nieuwste film pakt hij een thema aan dat nog gevoeliger ligt: de intimiteit die kan ontstaan tussen de verpleegkundige en de zieke die hij verzorgt, wat tot handelingen leidt die voor de buitenwereld grensoverschrijdend kunnen lijken.

De minimalistische vertelstijl stuurt onze aandacht dwingend naar de essentie: de verwoeste lichamen van de kwetsbare, stervende patiënten aan wie de verzorger emotioneel gehecht geraakt.

Wees gerust, 'Chronic' is geen belerende thesisfilm, wel een intrigerende, soms uitdagende karakterstudie van een palliatievezorgverlener, David (Tim Roth), die de hele film lang een raadsel blijft. Met een klinische afstandelijkheid observeert Franco zijn protagonist terwijl hij teder en toegewijd terminale patiënten tijdens hun laatste levensdagen begeleidt, troost en verzorgt. De minimalistische vertelstijl stuurt onze aandacht dwingend naar de essentie: de verwoeste lichamen van de kwetsbare, stervende patiënten aan wie de verzorger emotioneel gehecht geraakt.

Er zijn weinig camerabewegingen, er is geen score, de strakke beelden zijn ontdaan van alle overtollige sier. In den beginne is het zelfs niet duidelijk welke rol David precies speelt in het leven van zijn patiënten. Beetje bij beetje onthult de regisseur Davids identiteit en geeft hij iets prijs over zijn mysterieuze drijfveren en zijn problematische familiale relaties. De Britse karakterspeler Tim Roth is indrukwekkend in zijn onderkoelde vertolking van een man die zijn eigen gevoelens (en trauma’s?) verdringt door het lenigen van de pijn van mensen wiens levenseinde nabij is.

Michel Franco’s contemplerende visie op sterfelijkheid en palliatieve zorg is misschien geen pretje om naar te kijken, maar is zo sereen en respectvol dat zijn film onze bewondering afdwingt. Het is een film vol mededogen en zonder een greintje sentimentaliteit. In de beste en meest pijnvolle scènes snijdt 'Chronic' even diep in lichaam en ziel als 'Kreten en gefluister' (1972), Ingmar Bergmans meest intense studie van leven in de schaduw van de dood.

‘Chronic’, woensdag 7, 14, 21 december om 20:30 in KASKcinema, Godshuizenlaan 4, Gent. Tickets (€3/€5) zijn te reserveren via kaskcinema.be

Film Fest Gent Friends mogen op vertoon van hun lidkaart gratis naar de deze film.