Patrick Duynslaegher blikt vooruit: 'Song to Song' is van een verrukkelijke schoonheid
Wat een merkwaardige carrière heeft Terrence Malick! In de jaren zeventig maakt hij twee films, 'Badlands' (1974) en 'Days of Heaven' (1978), waarmee hij zich ontpopt als de meest picturale regisseur van zijn generatie. Een regisseur die lijkt te schilderen op film. Zijn visie op de natuur als een verloren paradijs levert sublieme beelden op die lang op het netvlies gebrand staan. Ondanks de voice-oververtelling (een geliefkoosd procedé dat Malick ook in zijn latere werk aanhoudt) gaat er van 'Badlands' en 'Days of Heaven' een visuele magie uit die teruggrijpt naar de expressieve kracht van de stille film. Malick is pas 35 oud maar toch volgen na deze dubbele triomf twintig jaar stilte. Twee decennia lang, waarin zijn tijdgenoten (Francis Coppola, Martin Scorsese, Steven Spielberg, Brian De Palma) een zeer productieve fase in hun carrière hebben, laat Malick niks van zich horen. Dat hij geen interviews geeft, zich niet laat filmen of fotograferen en bijna niemand weet waar hij zich ophoudt, creëert het imago van Malick als een mythische kluizenaar à la Stanley Kubrick.
Romantische malaise
Maar dan maakt hij in 1998 nog eens een nieuwe film, de grandioos contemplatieve oorlogsfilm 'The Thin Red Line'. Sindsdien is hij nauwelijks te stoppen - ook al omdat de klok tikt: Malick is intussen 72. In twaalf jaar tijd draait hij vrij snel na elkaar (en een keertje zelfs gelijktijdig) zes films waarin zijn picturale poëzie langzaam plaats ruimt voor transcendent lyrisme: 'The New World' (2005), Gouden Palm-winnaar 'The Tree of Life' (2011), 'To the Wonder' (2012), 'Knight of Cups' (2015), de documentaire 'Voyage of Time' (2016). En nu dus 'Song to Song' dat samen met 'To the Wonder' en 'Knight of Cups' een losse trilogie vormt van films over romantische malaise in onze 21ste eeuw.
In zijn jongste werk filmt Malick de liefdesperikelen van een viertal mensen tegen de achtergrond van de muziekscene in Austin, Texas. Ondanks de gastrollen van rocksterren die zichzelf spelen (Patti Smith, Iggy Pop) is 'Song to Song' niet echt een film over de muziekscene. Op de voorgrond van dit speelveld volgt Malick in een associatieve montage de ups en downs in relaties en romances en toont hij hoe volmaakte liefde, onbereikbare verlangens en koude ambitie moeilijk te verzoenen zijn.
Een van de grote beeldende filmmakers
Rooney Mara speelt Faye, een jonge muzikante die een verhouding begint met een muziekproducer (Michael Fassbender) die haar carrière kan bevorderen. Ze legt het ook aan met een andere muzikant (Ryan Gosling, zo cool dat je er warm van wordt). In een constant vloeiende beeldenstroom zien we dit trio flirten, ruziën, verzoenen, vrijen en praten terwijl ook andere spelers zich in de driehoeksverhouding mengen, zoals een serveerster (Natalie Portman), een kunstenares (Bérénice Marlohe) en een society-figuur (Cate Blanchett). De vaak beroemde sterren krijgen nooit de kans een nummertje op te voeren of een scène te domineren, maar worden volledig ondergedompeld in Malicks collagefilm waarin de episodes naadloos in elkaar overlopen, waarin herinneringen en dagdromen elkaar verdringen, waarin de acteurs als balletdansers rond elkaar draaien en waarin de immer beweeglijke, soepele camera in de actie duikt en sluipt en bijkans een zelfstandig personage wordt. Het is allemaal van een verrukkelijke schoonheid en een quasi tastbare sensualiteit.
Malick gebruikt het filmmedium zoals geen enkele andere regisseur, hij dringt met zijn alwetende camera door tot het diepste (de ziel) en het verste (de kosmos), wat hem uniek en onmisbaar maakt. En wat ook alle mogelijke vergelijkingen van zijn film met reclamespotjes (altijd een makkelijk dooddoener om een regisseur af te maken) kinderachtig simplistisch maakt. Samen met W.F. Murnau, Frank Borzage, King Vidor, Wong Kar-wai en Werner Herzog in zijn betere dagen is Terrence Malick een van de grote beeldende filmmakers uit de geschiedenis.
‘Song to Song is op dinsdag 16 mei te zien tijdens Film Fest Gent On Tour in Sphinx cinema (Gent), CC Lokeren, Cinema Lumière (Brugge), Cinema Cartoons (Antwerpen), The Roxy Theatre (Koersel), Studio Geel, Cinema ZED (Leuven), Kunstencentrum BUDA (Kortrijk) en CC Strombeek. Tickets zijn verkrijgbaar bij de deelnemende locaties.