Phantom Love: de verminking binnenin

Menkes vertelt het verhaal van Lulu op een zeer eigen manier. Het is een non-lineaire opeenvolging van scènes, een weergave van een gevoelswereld eerder dan een objectieve registratie van gebeurtenissen. Repetitieve casinoscènes wisselen verveelde seksscènes af, zonder een duidelijke samenhang. Dit wordt echter gecompenseerd door de vele esthetische shots. Zo lijkt het hele casino slechts te bestaan uit een enkele, fel belichte goktafel. Menkes houdt de camera niet stil, maar laat haar eigenzinnige oogpunt als een slang over de verschillende taferelen glijden. Het is een uitdaging om een rechte lijn te vinden in haar kronkelingen. De Amerikaanse regisseuse filmde Phantom Love in zwart-wit en dat maakt de zoektocht naar een rode draad niet gemakkelijker. Een centraal thema is het verschil tussen uiterlijk vertoon en wat daaronder broeit. Lulu lijkt vast te zitten in een sleur. Haar zus is echter de onrust zelve. De verminkte, psychotische vrouw springt en schreeuwt alsof haar leven ervan afhangt. Maar zijn de dingen wel zoals ze lijken? Menkes suggereert een primaire band tussen de zussen. Zijn ze wel verschillende personen? Zijn de verminkingen van de een de inwendige wonden van de ander? Menkes holt met dit idee Bergmans klassieker Persona achterna. Nina Menkes kent duidelijk haar klassiekers. Zo haalt ze het beeld van een zwevende Lulu rechtstreeks uit dat ander meesterwerk, Zerkalo van Tarkovski, en brengt zo een ode aan die andere grote estheet uit de filmgeschiedenis. Phantom Love: Zaterdag 13/10 om 20u15 in Vooruit Domzaal De film maakt ook deel uit van A Look Apart on tour. Voor meer info, klik hier.