Spook met liefdesverdriet in 'Jamie Marks is Dead'

De carrière van de Amerikaanse regisseur Carter Smith is enigszins ongewoon. Op zijn zeventiende werd hij modefotograaf en vervolgens werd zijn werk gepubliceerd in Elle, Vogue en GQ. Ook maakte hij spotjes voor Lancôme en Tiffany’s. In 2006 draaide hij de kortfilm 'Bugcrush', die al over gay tieners ging en ook een erg donker kantje had. Deze kortfilm ging in Sundance in première en werd ook vertoond op de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes. In 2008 tekende hij voor rekening van DreamWorks een eerste lange speelfilm, de horrorprent 'The Ruins'. Na deze commerciële studiofilm draait hij in 2014 'Jamie Marks Is Dead', een kleine onafhankelijke productie die nauwelijks de bioscopen haalt maar tot het festivalcircuit beperkt blijft. (Normaliter volgt de eerste studiofilm na een opgemerkt independent debuut, maar bij Carter Smith ging het dus omgekeerd). Sindsdien hebben we niks meer gehoord van deze intussen 49-jarige regisseur. Wat jammer is, want 'Jamie Marks Is Dead' bewijst dat we hier met een nieuw talent te maken hebben met een eigen sensibiliteit.

Gekwetste zielen

Een van de dingen die de film zo origineel maken is dat je ‘m onmogelijk op een genre kan vastpinnen. Is het een tienerdrama? Een psychologische huiverfilm? Een romantische ghost story? Een LGBTQ drama? Een bovennatuurlijk moordmysterie? Toch voelt de film niet aan als een hybride van verschillende genres. Er spelen zeker genre-elementen mee, maar uiteindelijk staan die in dienst van een coming-of-age verhaal over tieners die met hun gevoelens overhoop liggen, worstelen met hun (seksuele) identiteit en zich vooral eenzaam en uitgesloten voelen.

De drie hoofdfiguren zijn gekwetste zielen. Er is Jamie Marks (Noah Silver), de op de middelbare school gepeste jongen die bij de aanvang van de film vermoord wordt aangetroffen aan de oever van een rivier in een met sneeuw bedekt klein stadje. Er is Grace (Morgan Saylor), het meisje dat het halfnaakte lijk ontdekt en even de hoofdfiguur van de film lijkt te worden, tot die rol wordt overgenomen door Adam (Cameron Monaghan), een stille jongen uit een gebroken gezin die zich schuldig voelt aan Jamie’s dood omdat hij de pestkoppen liet begaan. Adam leeft met zijn overwerkte moeder (Liv Tyler), wordt zelf gepest door zijn enge broer en raakt geobsedeerd door het ontrafelen van de precieze doodsoorzaak van Jamie.

Zachtjes macaber

De bovennatuurlijke dimensie van de film, schuilt erin dat de dode Jamie Marks zowel aan Adam als Grace verschijnt, maar zij de enigen zijn die zijn klamme, naakte geest kunnen zien. Carter Smith maakt geen gebruik van spectaculaire special effects om de dode tot leven te wekken, maar ensceneert deze spookverschijningen alsof ze de natuurlijkste zaak ter wereld zijn. Een beetje zoals, alle verhoudingen in acht genomen, de grote Jacques Tourneur dat doet in 'Cat People' (1943), 'I Walked with a Zombie' (1943) en 'The Leopard Man' (1943). Smith toont zich hier een regisseur van het understatement en legt een grote zelfbeheersing aan de dag.

Deze keuze past perfect bij de introspectieve, suggestieve teneur van de hele film. Zo maakt Smith het feit dat Jamie stiekem verliefd was op Adam ook nooit expliciet. Hij neemt ons mee naar de verwarde innerlijke wereld van zijn drie tieners en de onuitgesproken gevoelens die daarbij horen, worden in al hun nuances en subtiliteiten op het doek getoverd. Je zou kunnen zeggen dat er in deze melancholische film meer gefluisterd wordt dan geschreeuwd. Wat ook toepasselijk is op de stijl, de mise-en-scène, de acteursleiding, de atmosferische elektronische score van deze zachtjes macabere film die op originele manier de morbide fascinatie bij adolescenten voor de dood in beeld brengt.

Jamie Marks Is Dead is te zien op donderdag 5,12,19 en 26 april in Sphinx Cinema. Koop hier je tickets.