Terence Davies ontvangt postuum Joseph Plateau Honorary Award op 50ste editie Film Fest Gent

Voorafgaand aan een vertoning van Terence Davies' gevierde klassieker Distant Voices, Still Lives (1988) eerde Film Fest Gent de belezen dichter van de Britse cinema met een Joseph Plateau Honorary Award. Het festival heeft dan ook dierbare herinneringen aan zijn twee bezoeken aan FFG (in 1996 en in 2016) en aan de persoonlijke films die hij keer op keer afleverde. Herinnering en geschiedenis stonden centraal in het werk van Terence Davies en daarom wilde het festival tijdens zijn 50ste editie de filmmaker vieren samen met een publiek dat zoveel heeft gekregen van de in Liverpool geboren verhalenverteller.

Ter nagedachtenis aan de regisseur vertoonde FFG op de openingsavond én vlak voor de screening van zijn onbetwistbare meesterwerk Distant Voices, Still Lives, de kortfilm Passing Time, Davies' bijdrage aan het 2x25-project waarvoor hij zich liet inspireren door de muziek van componist Florencia Di Concilio. James Dowling, producent en cinematograaf van Passing Time, nam de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst namens Terence Davies en praatte voor aanvang van film uitgebreid met het publiek en met Florencia Di Concilio over het maken van Davies' laatste kortfilm.

Passing Time werd opgenomen in de buurt van de woonst van Davies in Essex en bestaat uit slechts één shot met op de soundtrack de stem van de regisseur die een zelfgeschreven gedicht voordraagt. "There is a place called Silence where no hope or harm can be." Ook zijn testamentfilm is net zo transcendent en raak als zijn andere.

Terence Davies

Weinigen hebben verdriet verheven tot hoop en ellende tot schoonheid omgetoverd zoals Terence Davies. Zijn films zijn een diepgaande exploratie van het geheugen, onze identiteit en la condition humaine, en putten vaak uit zijn eigen ervaringen toen hij opgroeide in het naoorlogse Liverpool. Davies was zestien toen hij van school ging om tien jaar lang als accountant te werken, vooraleer hij ging studeren aan de National Film School. Al tijdens zijn studie blikte hij twee korte films in en na zijn afstuderen voltooide hij wat nu bekendstaat als The Terence Davies Trilogy (1983). Deze trilogie is autobiografisch geïnspireerd, net als zijn eerste twee langspeelfilms Distant Voices, Still Lives en The Long Day Closes (1992). In beide films reflecteert Davies over zijn dominante vader en zijn eigen strijd met zijn geaardheid en katholieke geloof. In de documentaire Of Time and the City uit 2007 neemt hij afscheid van de stad Liverpool. Daarvoor had hij al twee briljante boekverfilmingen op zijn naam met The Neon Bible (1995) en The House of Mirth (2000).

Davies bleef interessante verhalen vinden om te adapteren. The Deep Blue Sea (2011) is gebaseerd op het toneelstuk van Terence Rattigan en Sunset Song (2015) is een bewerking van de gelijknamige roman van Lewis Grassic Gibbon. Zijn laatste twee langspelers gaan over het leven van dichters: A Quiet Passion (2016) en Benediction (2021) zoomen in op het leven van respectievelijk Emily Dickinson en Siegfried Sassoon. In deze figuren herkent Davies delen van zichzelf, niet in het minst een passie voor poëzie. A Quiet Passion werd bekroond met de Grand Prix voor Beste Film op Film Fest Gent in 2016.

Joseph Plateau Honorary Award

De Joseph Plateau Honorary Award wordt uitgereikt aan festivalgasten die een speciale bijdrage leverden aan de kunst van het filmmaken. De award zelf is een replica van professor Joseph Plateaus fenakistiscoop, een toestel waarmee hij een serie van opeenvolgende tekeningen doorlopend 'in beweging' kon brengen. De fenakistiscoop stond mee aan de basis van het idee van bewegende beelden en daarmee ook de basis van het filmmaken. In het verleden kregen onder meer Céline Sciamma (2022), Raoul Servais (2022), Andrea Arnold (2021), Viggo Mortensen (2020), Isabelle Huppert (2011), Agnès Varda (2006) en Morgan Freeman (2000) de prijs. De volledige lijst met winnaars vind je op de website.