The Elephant and the Sea: Armoede, een echte epidemie

In een vervuild gehucht in Maleisië probeert Yun Ding op sluwe wijze geld te verdienen. Met zijn vriend Long Chai legt hij spijkers op de weg om later de banden van de slachtoffers te kunnen herstellen. De oude visser Ah Ngau komt na enkele dagen terug van een zeereis. Hij verneemt dat zijn vrouw overleden is. Intussen is ze zelfs al gecremeerd. Haar resten draagt hij met zich mee in een tinnen doos. Er heerst een mysterieuze ziekte in de stad en Ah Ngau moet in quarantaine gaan. En ook Yun Ding moet afrekenen met een groot verlies, want Long Chai sterft aan dezelfde ziekte. Om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen, vervoert Yung voortaan klanten naar een plaatselijk bordeel. Ondanks de schaarse dialogen slaagt regisseur Woo Ming Jin erin om een levendig beeld te schetsen van twee mannen op zoek naar betekenis in hun ellendige bestaan. Woorden zijn overbodig, het geluid van een druppelende kraan of het gekletter van een waterval zeggen genoeg. De idyllische beelden van de Maleisische Westkust staan in schril contrast met de armoede in de kustdorpjes. De film wordt zo een aanklacht tegen de sociale ziektes in Maleisië. Woo Ming Jin heeft duidelijk een voorkeur voor apocalyptische thema's. In zijn eerste film Monday Morning Glory bombardeerde een groep terroristen een nachtclub. Nu laat hij een mysterieus en dodelijk virus op ons afkomen. The Elephant and the Sea leunt hierdoor sterk aan bij Tsai Ming-Lians laatste film I Don't Want to Sleep Alone, dat de impact van SARS virus op enkele inwoners van Kuala Lumpur toont. En ook de eenzame en zwijgzame hoofdpersonages uit The Elephant and the Sea doen denken aan het werk van zijn landgenoot Tsai. Woo Ming Jin, een naam om zeker in het oog te houden binnen de Oost-Aziatische filmwereld. The Elephant and the Sea: Maandag 15/10 om 17u30 in Vooruit Domzaal Woensdag 17/10 om 22u30 in Vooruit Domzaal