The Rules of Attraction (2002)

The Rules of Attraction is een van de crimineel ondergewaardeerde films van het eerste decennium van deze eeuw. De film werd anno 2002 door de Amerikaanse kritiek vrolijk in de grond geboord, flopte aan de kassa en kreeg hier een release nauwelijks die naam waardig. Grijp dus ten volle de kans om deze film nog een keertje op het grote doek te zien.

Doorgaans leveren films over het leven op de Amerikaanse campus alleen maar vettige grapjasserij af, maar The Rules of Attraction legt de lat merkelijk hoger. Dit is tegelijk een razend energieke filmische interpretatie van de roman van modieus schrijftalent Bret Easton Ellis, een ongelofelijk sterk en grimmig satirisch tijdsbeeld en een ondanks de nihilistische poses pakkend portret van een verwende verloren generatie.

De ontmaagding waarmee de kroniek opent _ op het moment dat ze uit haar delirium ontwaakt ontdekt het meisje in kwestie dat ze door een wildvreemde wordt gepakt die haar bij het klaarkomen ook nog eens onderkotst _ zet meteen de toon van deze film waarin studenten kennelijk nooit aan studeren toekomen, zo druk in de weer zijn ze met fuiven, snuiven en neuken. De enige interactie die je ziet tussen een prof en een studente is een blow job.

De geile jongens en meisjes die deze New England universiteit bevolken, kunnen in twee types worden onderverdeeld: de niet discriminerende hedonisten die alles versieren wat ze tegenkomen en de kieskeurige romantici die door het object van hun affectie verwaarloosd of bedrogen worden. De belevenissen van de door Dawson’s Creek-ster James Van Der Beek gespeelde drugsdealer Sean Bateman (het broertje van de yuppie serial killer Patrick Bateman uit American Psycho) en zijn rijke maatjes en onenightstands denderen in een waanzinnig inventieve beeldenstoet over het doek. Roger Avary (coscenarist van Tarantino’s Pulp Fiction en regisseur van het bloedige hold-updrama Killing Zoe) ondermijnt de geijkte verteltrant met een constante aanvoer van vondsten, procedés, gimmicks en provocaties. De jongelui die het verhaal vertellen, lossen elkaar af zodat we soms dezelfde scène vanuit wisselend perspectief te zien krijgen. Beelden vertragen, versnellen en bevriezen. Acteurs praten rechtstreeks tot de camera. De diverse party’s krijgen elk een titel opgeplakt (‘Dressed to get screwed party’, ‘End of the World Party’). Er komt ook split screen en voice over aan te pas. Bij het zien van de eerste scène waarin Avary beeld en geluid terugspoelt en iedereen achterwaarts terugkeert naar zijn vertrekpunt, herinnerde ik me plotseling weer waar Koen Montier de mosterd haalde voor zijn Ex-Drummer. Gelukkig is Avary niet de dupe van al die stilistische bravoure, maar dringt hij met zijn ongeremde kamikazestijl diep door tot de turbulente gevoelens van zijn jeugdige genotzoekers. De roes van de seks en de coke, de pijn van de onbeantwoorde liefde, de zelfdoding van een meisje dat door haar grote liefde straal wordt genegeerd, de pathologische rusteloosheid van een serieversierder (gevat in een briljant, hypersnel gemonteerd beeldverslag van zijn reisje naar Europa): het wordt allemaal in één creatieve explosie op het doek gegooid. Natuurlijk volstaat het niet dat je kunt gooien, je moet ook nog goed kunnen mikken. The Rules of Attraction is pure action filming.

‘The Rules of Attraction’, donderdag 17 november om 19:30 in CinéClub, Studio 5, Flagey Brussel. Inleiding en nagesprek door Patrick Duynslaegher.

Reservaties: www.flagey.be en www.cinematek.be